လူငယ္ႏွင့္ ဝိပႆ နာ ( ရေဝႏြယ္အင္းမ )

 


 ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္ ရမလဲ ?
ဒီေမးခြန္း ရဲ႕အေျဖ ကို မေျဖခင္ အာရံုႏွိဳးတဲ့ အေနနဲ႔ အားလံုးၾကားဖူးျပီးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာျပ ရေအာင္ပါ။

မဟာဓန သူေဌးသား ရဲ႕ ၀တၳဳေလးပါ။
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္ က ကုေဋရွစ္ဆယ္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးသား တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူေဌး သားရဲ႕ မိဘေတြ က သားျဖစ္သူ ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဒီ တစ္သက္ စားမကုန္ဘူး ဆိုျပီး ပညာမသင္ေစဘဲ ထား ကာ၊ သီခ်င္း ဆိုတာ၊ တီးမွဳတ္တာေလာက္ ပဲ သင္ေစပါတယ္။ 

အရြယ္ေရာက္ လာေတာ့ သူ႔လို ပဲ ကုေဋွရွစ္ဆယ္ ခ်မ္းသာတဲ့ ပညာ မတတ္တဲ့ သူေဌး သမီးတစ္ေယာက္ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကုေဋ တစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌး လင္ မယားေပါ့။ ဒီလို နဲ႔ ႏွစ္ဖက္ မိဘေတြ ကြယ္လြန္သြားၾက ေရာပဲ ဆုိပါေတာ့။

သူေဌး ဆိုေတာ့ ဘုရင့္ဆီ ကို ေန႔စဥ္ အခစား ၀င္ရပါတယ္။ ဒါကို ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရ တဲ့ အရက္သမားေတြ က စည္းရံုးဖို႔ျပင္ဆင္ၾက ပါတယ္။ တစ္ေန႔ သူေဌးသား ဘုရင့္ဆီ က ျပန္အလာ လမ္းမွာ အရက္သမားေတြ က အရက္ ကို ေသာက္ျပ၊ အျမည္း ကို စားျပနဲ႔ ” အရွင့္ သူေဌးသား အသက္တစ္ရာ ရွည္ပါေစ၊ အရွင္ သူေဌး သား ကို အမွီျပဳျပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရပါ လို၏” လို႔ ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ အရက္သမားေတြ နဲ႔ ေပါင္းမိျပီး အရက္ေတြ ေသာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ စာထဲမွာ ျပထားတာ ကေတာ့ သူေဌးသား က ေငြေတြ ကို ေဘးမွာ ပံုျပီး သူရဲ႕ေသာက္ေဖာ္ ေသာက္ဖက္ အရက္သမားေတြနဲ႔ ပန္းေတြ ၀ယ္ခိုင္းလိုက္၊ နံ႕သာေတြ ၀ယ္ခိုင္းလိုက္၊ ျပီးေတာ့ တီးတတ္၊ မွဳတ္တတ္တဲ့ သူေတြေခၚတီးခိုင္း၊ မွုတ္ခိုင္း၊ သီခ်င္း ဆိုတတ္တဲ့ သူေတြေခၚ သီခ်င္း ဆိုခိုင္း၊ ကတတ္တဲ့ လူေတြကို ကခိုင္း၊ 


ဆုေငြေတြကို တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ မ်ိဳး ဆုခ်လိုက္၊ အရက္ေတြေသာက္လိုက္နဲ႕ အလုပ္ မလုပ္ပဲ အရည္ ခ်ဥ္း ထိုင္ေသာက္ေန လိုက္တာ ပစၥည္းေတြ ကုန္ခမ္းျပီး ေတာင္းစားရတဲ့ ဘ၀ေရာက္သြားေရာပဲ ဆိုပါေတာ့.
 
တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရား က ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေဌး လင္မယားကို ရဟန္း သာမေဏေတြက စားၾကြင္း စား က်န္ေတြ ေပးေနတာ ေတြ႔ျမင္ေတာ့ အရွင္အာနႏ ၵာကို ေအာက္ပါ အတိုင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။


ခ်စ္သား အာနႏၵာ အခုျမင္ေန ရတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္စမ္းပါ။ သူေဌးသား ဟာ ပထမ အရြယ္မွာ တကယ္ လို႔ စီးပြား ရွာလိုက္ရင္ ဒီျမိဳ႕ မွာ ပထမ အခ်မ္းသာဆံုး သူေဌးၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ အိမ္မွ ထြက္ျပီး ရဟန္းျပဳ တရား အားထုတ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ အရဟတၱဖိုလ္ ကို ရလိမ့္မယ္။ သူ႕မယား ဟာလည္း အနာဂမ္ဖိုလ္ိကို ရလိမ့္မယ္။ 

ဒါမွ မဟုတ္ ဒုတိယ အရြယ္မွာ စီးပြား ရွာလိုက္ဦးမယ္ ဆို၇င္လည္း ဒီျမိဳ မွာ ဒုတိယ အခ်မ္းသာဆံုး သူေဌး ၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳ တရား အားထုတ္မယ္ ဆိုရင္ အနာဂါမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မယား ကလည္း သကဒါဂါမ္ျဖစ္ လိမ့္မယ္။ 

ဒါမွ မဟုတ္ သတိဥာဏ္ ၀င္ျပီး တတိယ အရြယ္မွာ စီးပြားရွာလိုက္မယ္ ဆိုရင္လည္း တတိယ အခ်မ္းသာဆံုး သူေဌးၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳ တရားအားထုတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သကဒါဂါမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မယားက ေသာတာပန္ျဖစ္လိမ့္မယ္။


အခုအရြယ္ မွာေတာ့ အခိ်န္ေတြ လြန္ခဲ့ လွျပီ။ လူ႔စည္းစိမ္ေတြ မွ ဆုတ္ယုတ္ခဲ့ သလို ရဟန္းအျဖစ္ ဆိုတဲ့ မဂ္ဖိုလ္ေတြမွ လည္း ဆုတ္ယုတ္ ခဲ့ျပီ။ ေရေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ေရအိုင္ ကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ ၾကိဳးၾကာငွက္ လို ျဖစ္ခဲ့ရ ရွာျပီ” အားလံုးၾကားဖူး ထားတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။


အထက္က ၀တၳဳေလးမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာ ကို မွတ္ခ်က္ခ်ျပတဲ့ စကားေလးက အဓိကလိုရင္း ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား ရဲ႕ အဓိက လိုရင္း မွတ္ခ်က္ကေလးကို ပဲ ကိုင္ျပီး ေျပာရေအာင္ပါ။


ေလာက လူသားေတြေျပာေနၾကတဲ႔ စကားရွိပါတယ္။ ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ” ပထမ အရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္ မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယ အရြယ္မွာ တရားရွာတဲ့”
 
ဒီေဆာင္းပါး မွာေတာ့ တရားထူး တရားျမတ္ ရဖို႔ နည္းလမ္း ကိုပဲ ဦးစားေပးေရးသြား မွာဆုိေတာ့ က်န္တဲ႔ အစိတ္ အပိုင္းေတြကို မသံုးသပ္ေတာ့ ပါဘူး။
 
ဒီေတာ့ တရားထူး တရားျမတ္ ရဖို႔ ဘယ္ အရြယ္ဟာ အခြင့္အေရး အသာဆံုးလဲ ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရဲ႕စကားေတာ္ ကို ေထာက္ျပီး ပထမအရြယ္ ဟာ တရားထူး တရားျမတ္ ရဖို႔ အခြင့္အေရး အသာဆံုးပါ။
မဟာဓန သူေဌးသား ၀တၳဳေလးကို ထပ္ အာရံဳျပဳၾကည့္ပါဦး။
 
မဟာဓန သူေဌးသား လင္မယား ဟာ ပထမ အရြယ္မွာ တရား အားထုတ္ရင္ ေယာက္်ားက ရဟႏၱာျဖစ္ျပီး မိန္းမ က အနာဂါမ္ျဖစ္ရမွာပါ။ ပထမရြယ္မွာ သတိေမ့ျပီး တရားအား မထုတ္ျဖစ္တာ ထားလိုက္ပါဦး။
 
ဒုတိယ အရြယ္မွာ သတိ သံေ၀ဂျဖစ္ျပီး တရားအားထုတ္မယ္ ဆိုရင္လည္း ေယာက္်ား က အနာဂါမ္တည္ျပီး မိန္းမ က သကဒါဂါမ္ျဖစ္ရမွာပါ။ ဒုတိယ အရြယ္မွာ သတိေမ့ျပီး တရားအား မထုတ္ျဖစ္တာ ထားလိုက္ပါဦး.
 
တတိယ အရြယ္ မွာ သတိ သံေ၀ဂျဖစ္ျပီး တရား အားထုတ္လိုက္မယ္ ဆိုရင္လည္း ေယာက္်ား လုပ္သူက သကဒါဂါမ္ျဖစ္ျပီး မိန္းမ လုပ္သူက ေသာတပန္ျဖစ္ရမွာပါ။ အခုေတာ့ အရြယ္သံုးပါး လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္သလို တရားထူး တရားျမတ္ေတြ နဲ႔ ေ၀းသြား ခဲ့ရပါျပီ။

ဒီ၀တၳဳေလး ကို ေထာက္ျပီး တရားထူး တရားျမတ္ရဖို႔ ပထမ အရြယ္ဟာ ပထမအခြင့္ အေရး အသာဆံုးပါ။ ဒုတိယ အရြယ္ဟာ ဒုတိယ အခြင့္အေရး အသာဆံုးပါ။ တတိယ အရြယ္ဟာ တတိယအခြင့္အေရး အသာ ဆံုးပါ။ အဓိကေျပာလိုရင္း ကေတာ့ ငယ္ရြယ္နဳပ်ိဳေန တဲ့ ပထမ အရြယ္ဟာ တရားထုူး တရားျမတ္ရဖို႔ အခြင့္ အေရး အသာဆံုးျဖစ္ သလို တရားအား ထုတ္လို႔ အေကာင္းဆံုး အရြယ္ လည္းျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူ ကေတာ့ လူငယ္ေတြ နဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ အခါတိုင္း ” တရား အားထုတ္တာ ငယ္ေလေကာင္းေလ ပဲ” ဆိုျပီး အထူးပဲ တိုက္တြန္းျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ ဟာ ေလာကီ အာရံုေတြနဲ႔ အမ်ားၾကီး မေတြ႔ရေသးေတာ့ တကယ့္အျဖဴထည္ေလးေတြ ပါ။ အေရာင္ မတင္ရေသးပါဘူး။
 
အေရာင္ မတင္ရေသးတဲ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ မွာ ဘာ အေရာင္တင္တင္ စြဲ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျဖဴထည္ အရြယ္ေလးေတြ မွာ ၀ိပႆ         နာအေရာင္ ဆိုးေပးရင္ သိပ္စြဲလြယ္ သလို သိပ္လည္း ခိုင္ခန္ ႔ပါတယ္။
 
ဣသာမစၦရိယ ရာဂ ေလာဘ ေဒါသ ေသာက စတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြ နည္းေနေသးတာရယ္၊ ရုပ္ ကလည္းႏဳပ်ိဳ၊ နာမ္ ကလည္း ႏုပ်ိဳေနတာရယ္ေၾကာင့္ တရား အားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါပဲ၊
ရုပ္ကလည္းႏုပ်ိဳ  နာမ္ကလည္း ႏုပ်ိဳေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ဘာလုပ္လုပ္ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိသလို ရုပ္ေနာက္ကို နာမ္ ကေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္ သလို နာမ္ေနာက္ ကိုလည္း ရုပ္ ကေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။
 
ကမၼဌာန္း ဆရာက ထိုင္ဆိုလည္း ထိုင္လိုက္ႏိုင္ တာပါပဲ။ ထ ဆိုလည္း ထလိုက္ႏိုင္ တာပါပဲ။ စၾကၤံေလွ်ာက္ ဆိုလည္း ေလွ်ာက္လိုက္ႏိုင္တာ ပါပဲ။ ဒီလိုျပင္မွတ္လိုက္ ဆိုလည္း မွတ္လိုက္ႏိုင္ တာပါပဲ။ ဒါဟာ ႏုပ်ိဳျခင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြ ပါပဲ။
 
 နုပ်ိဳျခင္း ဆိုတာ ဘ၀ မွာ တစ္ၾကိမ္သာ  ရတာပါ။ ဘ၀မွာ တစ္ၾကိမ္သာ ရတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္း ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရေန တုန္းမွာ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ ကို လုပ္ပစ္လိုက္တာဟာ ဘ၀အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိသြား တာ ပါပဲ။
 
 ႏုပ်ိဳတုန္း မွာ တရားအားထုတ္ပါ ဆိုေတာ့ ပညာသင္ၾကားမႈ အလုပ္လုပ္ မႈ အားလံုး ကို စြန္႔လႊတ္ျပီး အားထုတ္ ရမွာလားဆိုေတာ့ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ိပႆ        နာ တရားအားထုတ္တယ္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ အားထုတ္လို႔ မရပါဘူး။ ဆရာ လိုပါတယ္။ နည္း လို္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔  နည္းရဖို႔အတြက္ ရိပ္သာ တစ္ခုခုမွာ ဆယ္ရက္ျဖစ္ေစ၊ ဆယ့္ငါးရက္ျဖစ္ေစ ၀င္ရ ပါ့မယ္။ တစ္လေလာက္ ၀င္လိုက္ႏိုင္တယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။ လူဆန္ဆန္ေျပာရင္ေတာ့ သင္တန္း တက္လိုက္တာပါပဲ၊ 

ဒါဆို နည္းေကာင္းေကာင္း ရသြားပါျပီ၊ နည္းရျပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္ မွာ အခိ်န္ပိုင္းေလးနဲ႔ အားထုတ္သြား လို႔ရ ပါတယ္။
 
မနက္ နာရီ၀က္ ၊ ေန႕ခင္း နာရီ၀က္၊ ည နာရီ၀က္ေလာက္ အားထုတ္ သြားႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ မဆိုးပါဘူး။ တရား အားထုတ္ျပီးစ မွာ စိတ္ထားေလးေတြ က ေကာင္းေနတတ္ ပါတယ္။ စိတ္ထားေလးေကာင္းေနေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ ပဲ စကားေျပာေျပာ အဆင္ကိုေျပေနတာပါပဲ။ တစ္ဖက္သား က မေခ်မငံေျပာလာရင္ေတာင္ ကိုယ္ ကလည္း သည္းခံျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေန႔ခင္းပိုင္းေလာက္ အေရာက္မွာေတာ့ စိတ္ထားေလး က နည္းနည္း ညံ့ခ်င္လာပါျပီ။ ဒီေတာ့ ဘက္ထရီ အားကုန္တဲ့အခါ ခ်ာဂ်င္ျပန္သြင္း ရသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ႏွလံုးသား ထဲကို ၀ိပႆ  နာခ်ာဂ်င္ နာရီ ၀က္ေလာက္ ဒါမွ မဟုတ္ ဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ ျပန္သြင္းရပါတယ္။
 
ဒီလို ပါပဲ ညပိုင္း က်ေတာ့ စိတ္ထားေလး က ညံ့ခ်င္  လာျပန္ပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ ၀ိပႆ        နာခ်ာဂ်င္ နာရီ ၀က္၊  ဆယ့္ငါး မိနစ္ေလာက္ ထပ္ သြင္းရပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ၀ိပႆ         နာခ်ာဂ်င္ မနက္တစ္ခါ၊ ေန႔လည္ တစ္ခါ၊ ည တစ္ခါ တစ္ေန႔ သံုးခါေလာက္ေတာ့ ေန႔စဥ္သြင္းေပးရပါတယ္။ ဒီ အျပဳအမူေလးေတြ ဟာ ကိုယ့္ ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္႔ လုပ္ငန္းခြင္ကို အေထာက္အကူျပဳျပီးသားျဖစ္ေနတတ္ ပါတယ္။

တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လူမ်ိဳးစံုေတြ နဲ႔ ေတြ႔ေနရတာ ဆုိေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွား မသြားေအာင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသား  ကို ၀ိပႆ       နာခ်ာဂ်င္ေလးေတြ အားကုန္ ခါနီးတိုင္း ျပန္ျပန္ သြင္းသြင္းေပးရပါတယ္။ တကယ္လို႔ တစ္စံု တစ္ေယာက္ နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး စကား ကို ပက္ကနဲ႔ ေျပာေျပာ မိခဲ့ျပီဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထား ၾကည့္ လိုက္ပါ။ ၀ိပႆ         နာခ်ာဂ်င္ အားကုန္ေနလို႔ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

တရား အားထုတ္လုိ႔ ရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔ မရပါဘူး။ ဒါက အားထုတ္ဖူး သူတိုင္း သိပါတယ္။ မ၀င္ ဖူးေသးရင္သာ ျဖစ္ပါ့ျဖစ္ပါ့ မလား ဆိုျပီး စိုးရိမ္ေနတတ္ တာပါ။ ရိပ္သာထဲေရာက္သြား ရင္ေတာ့ သူလိုကိုယ္ လို လူေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႔ေတြ႔ျပီး အဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲ။ ကဲ ထားပါေတာ့။
 
တတိယ အရြယ္ အို မွ တရား၀င္ျပီပဲ ဆိုပါေတာ့။
တတိယ အရြယ္ဆုိတာ ရုပ္ကလည္းအို၊ နာမ္ ကလည္း အိုလာပါျပီ။ ရုပ္ကလဲ အိုလာျပီ ဆုိရင္ ထိုင္ရ၊ ထရ တာ လည္း အဆင္မေျပေတာ့ သလို ထိုင္တဲ့ အခါမွာလည္း ၾကာၾကာ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ့္ငါး မိနစ္ တစ္ခါေလာက္ ျပင္ျပင္ေနရ ပါတယ္။ တခ်ို႔   ၀တဲ့သူေတြ ဆိုရင္ ထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆိုရင္ လူတြဲ နဲ႕မွ ထို္င္ႏိုင္ ထႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ရုပ္အုိျခင္း ရဲ႕ လကၡဏာပါ။

နာမ္ အိုတယ္ဆိုတာ က သတိေတြေမ့ေမ့ေနတာ ပါ။ ဥပမာ အခန္းထဲေဆးယူ သြားမယ္ဆိုျပီး ၀င္သြား၊ အခန္း ထဲ က်ေတာ့ ငါဘာယူ မလို႔ပါလိမ့္ ဆိုျပီး ေမ့ေန၊ အခန္းထဲကေန အျပင္ျပန္ထြက္ လာျပီးမွ ေၾသာ္ ငါ ေဆးယူ ဖို႔ ၀င္သြားတာပဲဆိုျပီး သတိရျပီး အခန္းထဲျပန္၀င္ရ၊ ဒါ နာမ္အို မႈရဲ႕ လကၡဏာ တခ်ိဳ႕ပါ။
 
တရား ထိုင္ တဲ့ အခါမွာ လည္း ရုပ္အုိ လာတဲ့ အတြက္ ၾကာၾကာ မထိုင္ႏိုင္၊ ၾကာၾကာ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ မၾကာ ခဏျပင္၊ မၾကာခဏျပင္ေတာ့ သမာဓိပ်က္၊ ေနာက္ နာမ္က အိုလာတဲ့ အတြက္ ကမၼဌာန္း အာရံုေပၚမွာ သတိ က ေကာင္းေကာင္း မကပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ နာမ္နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွာ နာမ္ က အိုသြားတဲ့ အတြက္ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ သေဘာပါ။

ဒီေတာ့ သမာဓိ က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျဖစ္၊ သမာဓိ မျဖစ္ေတာ့ ဥာဏ္စဥ္ေတြ က မထင္နဲ႔၊ ကမၼဌာန္း ဆရာက တရားစစ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေရွ႕က ေယာဂီ ငယ္ငယ္ ကေလးမေလးေတြ က ” ဘယ္လို မွတ္လိုက္တယ္ ဘုရား၊ ဘယ္လို မွတ္လိုက္တယ္ ဘုရားနဲ႕” ေလွ်ာက္စရာေတြ တစ္ေလွၾကီး နဲံ ေလွ်ာက္သြား၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္စရာ မရွိ၊ ဒီေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ျပီး အိမ္ျပန္ ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္ တခါ တရား၀င္ဖို႔ သားသမီးေတြက တိုက္တြန္းရင္ တစ္ၾကိမ္တည္းနဲ႔ ေသ မေလာက္ေၾကာက္သြားေတာ့ တာပါပဲ၊
 
ဒါ တတိယ အရြယ္လို႔ေခၚ တဲ့ ရုပ္နာမ္ အိုျခင္း ရဲ႕ ဆိုးျပစ္လကၡဏာေတြ ပါပဲ။ ေနာက္ တတိယ အရြယ္ ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးလဲ တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား ရဲ႕ တရားေတြ ထဲမွာ အိုလာျပီ ဆိုရင္ ” အိုပယ္ျဖစ္ တတ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး မၾကာခဏ ပါေလ့ရွိပါတယ္။ အိုပယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုး ကေလးက သိပ္လွ တာပါ။ 

အိုလာျပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေျမးျမစ္ေတြ က ကိုယ့္ကို ပယ္ထားလိုက္ တာပါ။ ထမင္းေက်ြးရံု ၊ အ၀တ္ ဆင္ရံုက လြဲလို႔ အၾကံဥာဏ္ ယူတာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးတာေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္း မွာ ေျမးေတြ က တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ စကားေျပာေနမယ္။ ကိုယ္က ဒါကို ဟဲ့ ေျမးတို႔ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ လို႔ သြားေမးမယ္။ ဒီေတာ့ ေျမးေတြ က အို ဒါလူၾကီးေတြ ရဲ႕ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ လူငယ္ ကိစၥပါလို႔ ျပန္ေျပာခံရ။
 
တခ်ိဳ႕ဆို ေငြေၾကးခ်မ္းသာ ပါရဲ႕၊ ပညာလည္း တတ္ပါရဲ႕၊ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္း ကလည္း ေပါပါရဲ႕၊ သတင္း စာ စာ အုပ္ေၾကာ္ျငာေလးကို ဖတ္ျပီး ” သားေရ အရွင္ဆႏၵာဓိက ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္ စာအုပ္ကေလး ၀ယ္ခဲ့ ပါဦး” လို႔ မွာျဖစ္လိုက္ပါရဲ႕။
 
တစ္ရက္လာ လည္း ပါမလာ၊ ႏွစ္ရက္ လာလည္း ပါမလာ၊ ရက္ေတြ သာၾကာသြား တယ္၊ လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ က မရ၊ ကိုယ္တိုင္ ထြက္၀ယ္ဖို႕က်ေတာ့လည္း ကား ရွိေပမယ့္ ေမာင္းပို႔မယ့္သူ မရွိ၊ ဒါေတြ ဟာ အုိပယ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ လကၡဏာဆိုး တခ်ိဳ႕ပါ။ 

တျခား ဒီထက္ ဆိုးတဲ့ ကိစၥေတြ လည္း ရွိခ်င္ရွိဦးမွာပါ။
တကယ္လို႔ ပထမ အရြယ္မွာ တရားကို ၾကိဳးၾကိဳး စားစား အားထုတ္ ခဲ့ရင္ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ” အုိပယ္” လုပ္ထား လုပ္ထား၊ ကိုယ္က ကိုယ့္၀ိပႆ         နာတရားေလး နဲ႔ ေနေန လိုက္ရင္ ” အိုေပ်ာ္” ျဖစ္သြားမွာပါ။
၀ိပႆ        နာတရား ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း တစ္စိတ္ထည္း အားထုတ္ ရတာဆိုေတာ့ သူတို႔ အိုပယ္ လုပ္ေလ ကိုယ့္ အတြက္ တရားမွတ္ ရတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေလပါပဲ။

တရားထူး တရားျမတ္ ရတာကို ခဏထားလိုက္ ပါဦး။ လူ႔ဘ၀ သက္တမ္း ကို ေယဘုယ် ခုႏွစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ နဲ႕တြက္လိုက္ ရင္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္ဖို႔ ပထမ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါ။ အသက္ငါးဆယ္ အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္ လုိ႔ ဒုတိယ အေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ က်န္တဲ့ တတိယ အရြယ္သက္ တမ္း ကိုေတာ့ ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကုိယ့္ အရြယ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
 
လူ႕ဘ၀ ကို ရလာတယ္။ လူ႔ဘ၀ကို ရလာျပီး လူ႔ဘ၀ ရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့ ၀ိပႆ       နာတရားေလး မွ အား ထုတ္ မသြားရဘဲ ေသသြားမယ္ ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ ကို ရလာတာ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ဘူး ။ 
လူ ဆိုတာ ေသမ်ိဳးပါ။ မေသခင္ေလး မွာ ဒီ ၀ိပႆ         နာတရားေလးေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗဟုသုတျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီ ပါသြားေအာင္ အားထုတ္ သြားသင့္ပါတယ္။ေလာကီ ထဲမွာ ေနေနၾက တာဆိုေတာ့ ေလာကီ အာရံုေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းလို႔ မရပါဘူး၊ 

ဒါေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ေတြ ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ၊ မန္ယူေတြ၊ အာစင္နယ္ေတြ၊ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးေတြ၊ ရားထူး ဌာနႏၱရေတြ၊ အျပန္အလွန္ တံု႔ျပန္မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနရမႈေတြနဲ႔ေတာ့ အရြယ္သံုးပါးလံုးကို အခိ်န္ကုန္မသြားသင့္ပါဘူး။ ဒါေတြကို သင့္ရဲ႕ ဘ၀အစိတ္ အပိုင္းတစ္ခု အေနနဲ႔ပဲ သေဘာထားသင့္ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အဓိက အခန္း က႑ထဲမွာ ရွိမေနသင့္ပါဘူး။
 
ကဲ စာဖတ္သူ ” ဘယ္ အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္ လို႔ အေကာင္းဆံုး လဲလို႔ ” ေမးလာခဲ့ရင္ ပထမ အရြယ္ ပါပဲ၊ ဘ၀မွာ တၾကိမ္သာ ရတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းကို ၀ိပႆ        နာအရာမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်ပစ္လိုက္ စမ္းပါ။ 

ဒီ စာစုကို သဒၶမၼရံသီ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရဲ႕ လကၤာေလးနဲ႔ ပဲ နိဂံုး ခ်ဳပ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
 

အိုရ မည့္ေဘး မေရာက္ေသး ေမွ်ာ္ေတြး ဆင္ျခင္ပါ။
မအိုေသးခင္ တရား၀င္ အဆင္ေျပလွသည္။
အိုေသာ အခါတြင္ တရား၀င္ အဆင္ မေျပျပီ၊
အိုေသာ ခါမွ တရား မရ မွားၾက ပါလိမ့္မည္။
 


က်မ္းကိုး
၁။ ဓမၼပဒ ( ဒုတိယ၀တၳဳတြဲ)
မဟာဓန သူေဌးသား၀တၳဳ။
၂။ သိေကာင္းစရာ ဤေျခာက္ျဖာ။
သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး။
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း
ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၆။

 ဓမၼ စာေပမ်ား