ေစတနာ ပဲ့တင္သံ

 
ကၽြန္ေတာ္ ေတာေက်ာင္း ကေန ၿမိဳ႕ေက်ာင္း ကိုေျပာင္းလာေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္း မွာ ေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕နဲ႔ မနီးမေဝး မူလတန္းေက်ာင္းေလး ကို ေရာက္လာတယ္။

 ေလးတန္း အတန္းပိုင္ တာဝန္ ယူရတယ္။ ေက်ာင္းက ယိုင္တိုင္တိုင္ စုတ္ခ်ာခ်ာ။ မိုးရြာ ေလတိုက္ရင္ မိုး လြတ္ တဲ့ေနရာ ခိုေနၾကရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ေလးတန္း မွာ ေက်ာင္းသား ၂၄ ေယာက္ ရွိတယ္။ အဲဒီေခတ္ က အုပ္စုလိုက္ စစ္ ဆိုေတာ့ အစိုးရ စစ္ လိုပဲ။ တစ္ေက်ာင္းနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းၿပိဳင္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တာ ကို ဂုဏ္ရွိတယ္ ထင္ေနၾက တာ။ 

ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကေတာ့ တဝက္ေအာင္ရင္ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီးေနတာ။ အတန္းထဲ က ကေလးေတြ မဆိုး ပါဘူး။ အရည္အခ်င္းေလးေတြေတာ့ အရွိသား။ ေလ့က်င့္အား နည္းေနတယ္ လို႔ သံုးသပ္တယ္။ အရင္ က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး က တာဝန္ယူထား တာကိုး။ သူလည္း ပါတီ တာဝန္ အေၾကာင္းျပ ၿပီး ေက်ာင္း လာ တစ္ခ်က္၊ မလာတစ္ခ်က္ ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ ပညာ ငတ္ေနၾကတာေပါ့။


 
ကၽြန္ေတာ္ အတန္းပိုင္ျဖစ္ေတာ့ ကေလးေတြ တစ္ဦးခ်င္း ကို ေလ့လာ ရတယ္။ အားလံုး အေန အထား ေကာင္း တယ္။ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း တာဝန္ ယူ ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းတိုင္း မွာ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တာကို မွ ဂုဏ္ယူတတ္တာ ဆိုေတာ့ ေမာင္းရေတာ့တာေပါ့။

အတန္း ထဲမွာ ျဖဴမ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ျဖဴျဖဴေသးေသးေလး။ စာအေတာ္ေလး ညံ့ တယ္။ လက္ေရး ညံ့တယ္။ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ျဖဴ  မ  က ဉာဏ္ေကာင္း တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို အတန္း ထဲက အတန္းေဖာ္ေတြက သိပ္ အေရာ မဝင္ေတာ့ ဂ်စ္ တစ္တစ္၊ ညစ္တစ္တစ္ လုပ္ခ်င္ေန တာ။ 

ကၽြန္ေတာ္ က သူ႔ကို လက္ေရးက စျပင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကို နည္းနည္း အသိအမွတ္ျပဳစျဖစ္လာတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ရြာထဲ မွာ မဟာဒုတ္ပြဲ ဆိုၿပီး အလွဴေတြ ခံၾက၊ ပြဲေတြ ခံၾက၊ အႀကီး အက်ယ္ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြ ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ တစ္ထပ္ႀကီး နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္ မွာ ျဖဴ   မ  က မရဲတရဲ ကၽြန္ေတာ့္နား ကပ္ လာၿပီး

"ဆရာ … သမီးတို႔အိမ္ က မဟာဒုတ္ ဘုရား မဲေပါက္တယ္။ အေဖ က ဆရာ့ ကို အိမ္မွာ ထမင္း လာစား ပါလို႔ ဖိတ္ခိုင္းလိုက္ လို႔"

ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သာမန္ေလာက္ပဲ ထင္ၿပီး "ေအး … ေအး" လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ထပ္ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ "တကယ္လာမွာလား ဆရာ … အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္မယ္"

ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သာမန္ေလာက္ သေဘာ ထားၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။

ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကေလးေတြ အားလံုး မရွိခ်ိန္ မွာ ဆရာမ တစ္ေယာက္ က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာၿပီး
"ဆရာ ျဖဴ  မတို႔  အလွဴ   ကို ဆရာ တကယ္သြားမွာလား" လို႔လာေမးတယ္။

"သြားမွာေပါ့ ဆရာမ ရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"ျဖဴမ တို႔က သခိ်ဳၤင္း ထဲမွာေနတာ ဆရာ။ သူ႔ အေဖက သုဘရာဇာ၊ ဆရာ သြားလို႔ျဖစ္ပါ့မလား"

ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖဴ    မတစ္ေယာက္ သိမ္ငယ္စြာ နဲ႔ အတန္း ထဲမွာျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ လိုက္ တယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ အလွဴကို ကၽြန္ေတာ္ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

 ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကို ေစာေစာ လာေတာ့ ျဖဴ  မ က ေက်ာင္းေလွခါး ကေန လာေစာင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ေလး ကို လာေျပး ယူၿပီး

"ဆရာ သမီး နဲ႔ တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့မွာလား" လို႔ေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပ လိုက္ၿပီး သူ႔ ေနာက္က လိုက္ခဲ့တယ္။

 


သခိ်ဳၤင္း က ရြာျပင္ မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ သခိ်ဳၤင္းထဲ ဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အုတ္ဂူၾကားေလးေတြ ကေန ေျခာင္းၾကည့္ေန ၾက တဲ့ ကေလးအခ်ိဳ  ႔ကိုလည္းေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ သခိ်ဳၤင္း နဲ႔  လွမ္းလွမ္း  က ကုန္းေလးေပၚမွာ ဝါးတဲေလး တစ္ခု ရွိတယ္။ သပ္ရပ္ၿပီး ေျပာင္ေနတယ္။ အခင္းေတြ က ဝါးခင္းေတြပဲ။ 

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ ခ်ိန္ မွာ ျဖဴ  မ  ရဲ႕ အေဖ က အခန္းထဲ က ထြက္လာၿပီး ဘာေျပာရမွန္း မသိသလို နဲ႔ ေယာင္နနျဖစ္ေနတယ္။ သူက.....

"မထင္ပါဘူး ဆရာႀကီးရယ္၊ သမီးကေျပာလို႔သာ၊ ဆရာႀကီး တကယ္ လာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမထင္ ထားပါဘူး" တဲ့။ တုန္တုန္ရီရီ နဲ႔ ေျပာရွာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း "ကိုေက်ာ္မင္း ရယ္ ခင္ဗ်ား အိမ္ ကို မဟာဒုတ္ မဲေပါက္လို႔ ဘုရားေတာင္ ႂကြလာေသး တာပဲ။ က်ဳပ္က ဘာလို႔ မလာရ မွာလဲ" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

ထမင္းဝိုင္းျပင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ကို တပည့္ျဖဴ  မ  က လာေခၚတယ္။ အိမ္ဦးခန္း မွာ ေနရာယူၿပီး စား ဖို႔ျပင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္က......

"ကိုေက်ာ္မင္း လာေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ခင္ဗ်ားလည္း လာစားေလ" လို႔ေျပာ လိုက္ေတာ့ ျဖဴမ အေဖ က အတင္းျငင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ က "ကိုေက်ာ္မင္း … ခင္ဗ်ား မစားရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစားဘူး" ဆိုမွ ဝင္ထိုင္တယ္။

ထမင္းဝိုင္း မွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ငါးဘတ္ေခါင္း ကို ၾကက္ေပါင္သီး နဲ႔ ခ်က္ထားတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ငပိရည္ တို႔စရာေတြ ကလည္းစံုေနတာပဲ။ ကိုေက်ာ္မင္း က ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းကန္ထဲ ကို ငါးဘတ္ေခါင္းႀကီး တစ္ေခါင္းလံုး ခတ္ထည့္ေပး လိုက္တယ္။ 

ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ဝက္ ဖဲ့ၿပီးသူ႔ ပန္းကန္ ထဲျပန္ထည့္ေပး လိုက္ေရာ ကိုေက်ာ္မင္း ထမင္းဝိုင္း ကေန ထေျပးၿပီး အိမ္ခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့တယ္။ အိမ္ခန္း ထဲမွာ ဟီး…ဟီး..ဆိုတဲ့ ငိုသံႀကီး ၾကား လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္ရည္ဝဲတယ္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ျပန္ထြက္ လာၿပီး

"ဆရာႀကီးရယ္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို သုဘရာဇာ ဆိုၿပီး တစ္ရြာလံုး က အဖက္ လုပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ ပုဆိုး နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ၿပီးေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို တရားေဟာ မေနေတာ့ဘူး။ ထမင္း ကို ဆာဆာ နဲ႔ အားရ ပါးရ စားျပလိုက္တယ္။ သူတို႔ မိသားစု လည္း ဝမ္းသာလြန္း လို႔ ပီတိျဖစ္ေနတာ ကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ မက်မိေအာင္ မနည္း ထိန္းရင္းက စားေနရတယ္ ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပဲသိတယ္။

 


အဲဒီေန႔က စၿပီး ျဖဴမ အခ်ိဳးေျပာင္း လာတယ္။ ခိုင္းရင္ လုပ္တယ္။ အရမ္းႀကိဳးစား တယ္။ အဲဒီ ကေလးအတြက္ စိတ္ပူေနရာ က ေနာက္ဆံုး စတုတၳတန္းေအာင္စာရင္း ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလး ၂၄ ေယာက္ စလံုး ေအာင္တယ္။ ဒီရြာ သမိုင္းမွာ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တဲ့ ပထမဆံုးေအာင္ပြဲပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ေအာင္ပြဲ က ဒီမွာတင္ မရပ္ဘူး။ ေက်ာင္းအိုေက်ာင္းေဟာင္းေလး ကို ျပင္ေဆာက္ ဖို႔ ရြာထဲလိုက္ အလွဴခံေတာ့ ေဆးလိပ္ခံု တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ေဆးလိပ္ခံု သူေဌးက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ၾကည့္ၿပီး

"သခိ်ဳၤင္းထဲ ထမင္းသြားစားတဲ့ ဆရာလား" လို႔ေမးလိုက္တယ္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ထဲေခၚသြားၿပီး

"ဆရာ့ စိတ္ဓာတ္ ကိုေလးစားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလို ဘဝ က သူေဌးျဖစ္လာတာ။ ကိုင္း အလွဴ လိုက္ခံ မေနနဲ႔။ ဆရာ့ေက်ာင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေဆာက္ေပးမယ္။ ဒီႏွစ္ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တယ္ ဆိုက တည္းက ဘာလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ" လို႔ေျပာလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီေက်ာင္း နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒုတိယ တစ္ႀကိမ္ မ်က္ရည္လည္ ခဲ့ရတယ္။

ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းေလးက တိုက္ေက်ာင္း၊ ကြန္ကရစ္ လမ္းေတြ နဲ႔ စည္ကားေနၿပီ လို႔ ၾကားတယ္။ ျဖဴမ တစ္ေယာက္လည္း ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ လို႔ သိခ်င္လွတယ္။


၁၈.၃.၂၀၁၅
Credit to Tin Nyunt via Thet Thet Tun
From....   Ye Kyaw Thura