မီးရထား စက္ေခါင္း

ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ က မီးရထား စက္ေခါင္းေတြ ကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာ က်ပါတယ္။ ေျပာမယ့္ သာေျပာ တာ.. တကယ္တမ္း ကြၽန္ေတာ္ေမြးဖြား ႀကီးျပင္း တဲ့ေနရာ နဲ႔ ဝန္းက်င္ က မီးရထား နဲ႔ ဘာမွ ပတ္သက္ ဆက္ စပ္ျခင္း မရွိပါဘူး။ 

ကြၽန္ေတာ္ေမြးတာ က မႏၲေလးေစ်းခ်ဳိေတာ္ အေနာက္ဘက္ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္ က ဆင္းရဲ သား ရပ္ကြက္ေလး မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အသိုင္း အဝုိင္း ထဲမွာလည္း မီးရထား ဝန္ထမ္း၊ မီးရထား နဲ႔ ပတ္သက္ တာ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ မီးရထား နဲ႔ ခရီးသြားတာ ကလည္း တစ္ႏွစ္ မွ တစ္ေခါက္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ပါ။ ဒါကလည္း မိဘေတြ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ဘုတလင္ ဘက္ ကို ေႏြအခါ မွာျပန္ျဖစ္တာပါ။

ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ မွ တစ္ခါ ဆုိသလို မီးရထား စီးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ မွာပဲ မီးရထား စက္ေခါင္းေတြကို စိတ္ဝင္ စား သြားတာ ပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ ဖခင္ ဟာ ခရီးထြက္ရင္ အလြန္ ဝီရိယေကာင္းလွပါတယ္။ မႏၲေလး-ဘုတလင္ ေလာ္ကယ္ က နံနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ မွ ထြက္တာပါ။ 

ဒါေပမယ့္ အိမ္ေတာ္ရာ ဘုရား ေတာင္ဘက္မုခ္ အနီး ေနအိမ္ ကေန မုိးမလင္းခင္ နာရီျပန္ႏွစ္ခ်က္ခြဲ သံုးနာရီ ေလာက္ ကတည္း က ကိုသန္းေလး ျမင္းလွည္း နဲ႔ ဘူတာ ကို ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘူတာ ထဲေရာက္ေနတာ နံနက္ အ႐ုဏ္တက္ ေလးနာရီ ဆိုတာ ေနာက္အက်ဆံုးပါ။

မီးရထား လက္မွတ္ ဝယ္အၿပီး မႏၲေလး ဘူတာႀကီး ေတာင္ဘက္ အစြန္ စက္ေခါင္း႐ံု နားမွာ တြဲထိုး ထားတဲ့ ဘုတလင္ေလာ္ကယ္ ရထား တြဲဆိုင္းေပၚ ဘယ္ ခရီးသည္ မွ မေရာက္ေသးခင္ အေမွာင္ ထဲမွာ ျခင္ တဖ်ပ္ ဖ်ပ္ ႐ုိက္ရင္း ထုိင္ေနရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ က ကေလးအရြယ္ ဆုိေတာ့ အေမွာင္ထဲ က မီးရထားတြဲထဲ တစ္နာရီေလာက္ႀကီး ဘယ္မွာ ထုိင္ခ်င္ပါ့ မလဲ...။ 

တြဲေအာက္ ဆင္းၿပီး ဟိုသည္ၾကည့္ခ်င္ တာေပါ့။ ဒီေတာ့ စက္ေခါင္း ႐ံုနဲ႔ အနီးအနား ဆုိေတာ့ အျခား စၾကၤန္ ေတြ မွာ တြဲထိုး ထားၿပီး ထြက္ေတာ့မယ့္ ရထားတဲြေတြ အတြက္ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး ေတြျပင္ ဆင္ေနတာ၊ ရွန္တိန္ လုပ္ေနတာေတြ ကိုၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွတယ္။ မည္းမည္း နက္နက္ စက္ေခါင္းႀကီးေတြ က မီးရဲရဲ၊ ေရေႏြးေငြ႕တေထာင္းေထာင္း၊ မီးခုိး တလူလူ နဲ႔ ဥၾသမ်ား ဆြဲလိုက္ရင္ လန္႔ သြား တာကို က ေပ်ာ္စရာပါ။ 

အသားမည္း သေလာက္ ေဖြးေဖြး လက္ေနတဲ့ ယူနီေဖာင္း ကို က်က်နန ဝတ္ၿပီး မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး ေတြေပၚ ကေန ေမာင္းတံႀကီးေတြ ဆြဲ၊ သံလက္ကိုင္ ဘီးေတြ လွည့္၊ သံႀကိဳးႀကီး ေတြဆြဲၿပီး စက္ေခါင္းႀကီး ကို ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ စက္ဗုိလ္ႀကီးေတြ ကိုလည္း သေဘာက် တယ္။

 ေမာင္းတံႀကီးမ်ား ဆြဲလိုက္ ရင္ ေရေႏြးေငြ႕ေတြ မႈတ္ ထုတ္ၿပီး ဧရာမ မီးရထား ဘီးလံုး ႀကီးေတြက ေမာင္း တံ ႀကီး ေတြ အ လႈပ္ အရွားနဲ႔ လည္ပတ္ၿပီး စက္ေခါင္းႀကီး ထြက္သြားတာ... ေနာက္ျပန္ ဆုတ္သြား တာ။ ေခါင္းေပၚ က သံႀကိဳးေလး ဆြဲလိုက္ရင္ 'တူ'ခနဲ ဥၾသသံႀကီး ျမည္ဟည္း သြား တာေတြလည္း စိတ္ဝင္ စားစရာေကာင္းတယ္။

ေရေႏြးေငြ႕အားနဲ႔ ေမာင္းႏွင္တဲ့ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး ရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္၊ စက္ ပစၥည္းမ်ား အလုပ္လုပ္ ပံုေတြ ကို ၾကည့္မဝ၊ ႐ႈမဝျဖစ္ရတယ္။ ဒီ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီးေတြ ရဲ႕ ပံုသဏၭာန္ေတြ ကို သေဘာက်လို႔ မွတ္သားဖန္ မ်ား လာေတာ့ ပန္းခ်ီ ဝါသနာပါစ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ပန္းခ်ီေလ့က်င့္ခန္း ဟာ အျခား သူေတြ နဲ႔မတူဘဲ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး ရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည္႔ အျမင္၊ ေဘးတိုက္ အျမင္၊ ေဘးတေစာင္း အျမင္ ပံုေတြမ်ားတယ္။

 ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းႀကီး က ဥၾသသံ ေပးရင္း မီးခုိးေတြ မႈတ္ထုတ္ ကာ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ခုတ္ေမာင္း လာ ရင္း ကြၽန္ေတာ္ တို႔ စီးမယ့္ ဘုတလင္ေလာ္ကယ္ ရထားတြဲဆိုင္း ကို 'ဂ်ိမ္း'ခနဲ တြန္းလုိက္ၿပီး မီးရထား အလုပ္ သမားေတြ က တြဲကို ခ်ိတ္ဆက္ လိုက္မွပဲ ကြၽန္ေတာ့္ ကို ရထားတြဲေပၚ အေဖ ကျပန္တက္ ခုိင္းတယ္။

 ဒါေပမယ့္ စက္ေခါင္း ခ်ိတ္ၿပီး အနည္းဆံုး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာ မွ ရထား ထြက္မွာ မို႔ ကြၽန္ေတာ္က တြဲေပၚ မတက္ ခ်င္ေသးဘူး။ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီးကို ၾကည့္ခ်င္ေနေသး တယ္။ ေနာက္ဆံ တငင္ငင္ နဲ႔ေပါ့။ 

တြဲေပၚက်န္ရစ္တဲ့ အေမ က စိတ္ပူ လို႔ တြဲေပါက္ကေခါင္းျပဴၿပီး တြဲေပၚတက္ ဖို႔ တစာစာေအာ္ေခၚေန ၿပီေလ...။ 

မီးရထား တြဲေပၚေရာက္ မီးရထားထြက္ၿပီ ဆိုရင္ ၿမိဳ႕ေဟာင္း ဘူတာ က အထြက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္စီးတဲ့ ရထား တြဲရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း ကေန ျပတင္း ေပါက္ေမးတင္ၿပီး အေနာက္ဘက္ေကြ႕ဝိုက္ သြား တဲ့လမ္း အတိုင္း ေရွ႕က မီးခိုး တလူလူ နဲ႔ ခုတ္ေမာင္း သြားတဲ့ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီး ကို မေမ့မေလ်ာ့ ၾကည့္ရေသး တယ္။

 ၿမိဳ႕ေဟာင္း ဘူတာ က အထြက္ မွာ တည့္တည့္ သြားတာ က ရန္ကုန္လမ္း မဟုတ္လား။ ဘုတလင္-မံုရြာ သြားတဲ့ လမ္း က အေနာက္ဘက္ ေကြ႕ဝိုက္ ခ်ဳိးသြားတာေလ။ အဲဒီ လို လမ္းအေကြ႕ကို ပဲ အမရပူရ ဆိပ္ကမ္း ဘူတာက အထြက္ စစ္ကိုင္း တံတား အဝင္ မွာလည္း ရွိေတာ့ အားမရေသးဘဲ ထပ္ၾကည့္ရျပန္ တယ္။ 

စစ္ကုိင္း တံတား သံမဏိ ခံုးႀကီးေအာက္ မီးရထား စက္ ေခါင္းႀကီး ဝင္သြားတာ က ပိုၾကည့္ ေကာင္းတာကိုး ...။ စစ္ကိုင္း က ေက်ာ္ ေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္ မ ၾကည့္ ႏုိင္ ေတာ့ ဘူး။ ရ ထား ေတာက္ လို႔ အေမ့ ရင္ခြင္ ၾကား ေခါင္းတိုး ဝင္ ၿပီး အိပ္ရၿပီေလ...။


ဒါေပမယ့္ ေညာင္ပင္ဝန္း ဘူတာေရာက္ရင္ ေစ်းသည္ ေတြ ဆီက ထမင္း ဝယ္စားရင္း ဘူတာထဲ က ေရ တိုင္ႀကီးမွာ မီးရထား စက္ေခါင္းႀကီးက တြဲကျဖဳတ္ၿပီး ေရထည့္ တာမို႔ တြဲေပၚက ဆင္း ထမင္းစားရင္း ၾကည့္ ရေသးတယ္ေလ...။

ငယ္ငယ္က စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းေတြ ကို ႀကီးေတာ့ လည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး သားဦး ရတာေတာင္ သားကို စက္ဘီး ေရွ႕က ခံုေပၚ တင္ၿပီး ဘူတာႀကီးထဲ သြားထုိင္ရင္း စက္ေခါင္းေတြ ကို ကေလး ကိုပဲ ျပသလိုလို နဲ႔ တမက္ေမာေမာ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ 

စက္ေခါင္း ႀကီးေတြ စိတ္ဝင္ စားေတာ့ နည္းနည္း ပါးပါး တီးေခါက္ေလ့လာျဖစ္တဲ့ အခါ ... ျမန္မာျပည္ မွာ မီးရထားလမ္း စဖြင့္ က တည္းက ေရေႏြးေငြ႕ စက္ေခါင္း ေတြသံုးခဲ့ တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ မီးရထား ဌာန က တစ္ေလွ်ာက္လံုး သံုး ခဲ့တဲ့ ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းေတြ မွာ အေပါ့စား စက္ေခါင္းေတြ က A တဲ့၊ E တဲ့၊MSတဲ့၊ ST တဲ့၊F တဲ့၊ FS တဲ့၊ L တဲ့၊ LS တဲ့။ 

အလတ္စား စက္ေခါင္း ေတြ ကေတာ့ J တဲ့၊ JS တဲ့၊ K တဲ့၊ KS တဲ့၊ C တဲ့...။ အႀကီးစား စက္ေခါင္း ႀကီးေတြ ကYB တဲ့၊YC တဲ့၊ YD တဲ့၊ D တဲ့၊ GBတဲ့၊ GC တဲ့...။ အဲဒီ စက္ေခါင္းႀကီးေတြ ဟာ အဂၤလန္ နဲ႔ အေမရိကန္ လုပ္္ေတြျဖစ္တယ္။ 

ဂ်ပန္ ေခတ္ မွာေတာ့ ဂ်ပန္လုပ္ စက္ေခါင္းေတြ ဝင္လာေပမယ့္ မျဖစ္ေလာက္ဘူး တ့ဲ။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အဂၤလန္ နဲ႔ အေမရိကန္ စက္ေခါင္းေတြ ပဲ သံုးခဲ့တာ ပါတ့ဲ။ ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္-မႏၲေလး လမ္းပိုင္း နဲ႔ အခ်ဳိ႕ေျမျပန္႔ လိုင္းေတြ အတြက္ ဒီဇယ္ စက္ေခါင္းေတြ သံုးလာေတာ့ ျပင္သစ္လုပ္ Alston တို႔၊ အေနာက္ ဂ်ာမနီ လုပ္Krupp တို႔ နဲ႔ ဂ်ပန္လုပ္ KSK တို႔၊ Hitachi တို႔၊ Kawasakiတို႔ စက္ေခါင္း အမ်ဳိးအစားေတြ သံုးလာ တယ္။ 

၁၉၈ဝ ေက်ာ္ ကာလ အထိေပါ့ေလ။ေရေႏြးေငြြ႕စက္ေခါင္းႀကီးေတြ ကို အဲဒီ ၁၉၈ဝ ေက်ာ္ ကာလေတြ မွာ အထိ အသံုးျပဳေနတာေတြ႕ရဆဲပါ။ အထူး သျဖင့္ ေျမျပန္႔ က ေလာ္ကယ္ ရထား ေတြမွာေပါ့။ မႏၲေလး မွာဆို မႏၲေလး-မတၱရာ ရထား ကို ေရေႏြးေငြ႕ စက္ေခါင္းနဲ႔ ေျပးဆြဲ ခဲ့တာပါပဲ။ နာမည္ေက်ာ္ ေရႊက်င္-မေဒါက္လမ္း ပိုင္းတို႔၊ ေၾကးနီ- ေတာင္တြင္းႀကီး လမ္းပိုင္းေတြမွာ လည္း ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းႀကီးေတြနဲ႔ ကမၻာသိျဖစ္လာ တယ္။ 

ရန္ကုန္ အေျချပဳၿပီး လမ္းပိုင္းေလာ္ကယ္ေတြ က လည္း ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းေတြနဲ႔ ပါပဲ။
၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္ေလာက္က ထင္ရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ာနယ္ မွာ လုပ္စဥ္ ကာလ မွာပါ။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ တပည့္ သတင္းေထာက္ေလး က တစ္ခုေသာ နံနက္ မွာ ႐ံုးေပၚ အေျပးအလႊား တက္လာၿပီး ႐ံုးရဲ႕အေရွ႕ နားက ေအလမ္း ခံုးေက်ာ္ တံတားေအာက္မွာ ဘာႀကီးလဲ မသိဘူး။ မီးေတြ တရဲရဲ နဲ႔မုိ႔ ကင္မရာ လာယူ တာတဲ့ေလ။

 ေမးလိုက္ေတာ့ မွ... ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းႀကီး တစ္လံုး က ဘူတာထဲ ဝင္ဖို႔ အလံ မခ်ဳိးေသး လို႔ ေစာင့္ေန တာ ပါလား...။ သူက ၁၉၈၇.. ၁၉၈၈ ေလာက္ မွေမြးတာ ဆိုေတာ့ ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္း ကို မျမင္ဖူး ဘူး ေလ..။ 

အဲဒီ စက္ေခါင္းႀကီး က ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြ ပါတဲ့ အထူးရထား အေန နဲ႔ မတၱရာကို ပို႔ဖို႔တဲ့ေလ။ တပည့္ေက်ာ္ သတင္းေထာက္ေလး ခမ်ာ ဒီရထား ႀကီးေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ၿပီး မွတ္တမ္း တင္ရတာအေမာ...။

မႏွစ္က ရန္ကုန္ ကို မီးရထား နဲ႔သြားေတာ့ ျပြန္တန္ဆာ ဘူတာ႐ံုက အထြက္ မွာ စက္ေခါင္း႐ံုႀကီးထဲ ရပ္ထား တဲ့ ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းႀကီးေတြ အမ်ား ႀကီးေတြ႕လိုက္ ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ မီးရထား နဲ႔ နီးစပ္ သူေမးၾကည့္ေတာ့ စက္ေခါင္းႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ျပြန္ တန္ဆာ မွာပဲ ထားတာတဲ့။ သံုးလို႔ ရတာ သိပ္ မရွိေတာ့ဘူး ဆုိလားပဲ။

ဘာပဲေျပာေျပာ ... ကြၽန္ေတာ့္ လို အဲဒီ စက္ေခါင္းႀကီးေတြ ကို သေဘာ က်တဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာ.. .။ ႏိုင္ငံျခား က ျမန္မာျပည္ လာ လည္  တဲ့ ႏုိင္ငံျခား သားေတြ လည္း အမ်ားႀကီး ရွိမွာ...။ ေသခ်ာ တာက အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ့ တဲ့ ျမန္မာျပည္ မွာလို ေရေႏြးေငြ႕စက္ေခါင္းႀကီးေတြ အမ်ားအျပား က်န္ေသးတဲ့ တိုင္းျပည္ မ်ဳိးလည္း ကမၻာ မွာ ရွားကုန္ေလာက္ပါၿပီ။ 

ဒီေတာ့ ဒီ စက္ေခါင္းႀကီးေတြ ကို ေျပးဆြဲလို႔ ရေအာင္ ျပင္ ဆင္ၿပီး ျပည္တြင္း ခရီးသည္ ေတြ အတြက္၊ ႏုိင္ ငံျခား ခရီးသည္ေတြ အတြက္ အေပ်ာ္စီး၊ ေလ့လာေရး၊ ခရီးတို အစီအစဥ္ေတြ ျပဳလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းပါမယ္။ 

လယ္ကြင္း၊ ဆည္ေရ၊ ေက်းလက္ သဘာဝေတြ အတြက္ မႏၲေလး-မတၱရာ ခရီးစဥ္ မ်ဳိး၊ ႐ိုးရာ ဓေလ့ ဘာသာေရးဘုရား ပုထိုး ျမင္ကြင္းေတြ အတြက္ မႏၲေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ရြာေထာင္ ခရီးစဥ္မ်ဳိး၊ မႏၲေလး ထံုးဘို ခရီးစဥ္မ်ဳိး စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ...။

ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ဒီ စက္ေခါင္းႀကီးေတြ လႈပ္ရွား တာ ျပန္ျမင္ ရရင္ အသက္ ၃ဝ ေလာက္ ငယ္သြားမယ္ ထင္ပါရဲ႕။


ဆူးငွက္
 MOI Webportal Myanmar