စလံုး သည္ နိဗၺာန္ မဟုတ္ပါ။ စလံုး သည္ အတုအေယာင္ တို႔ျဖင့္ မ်က္စိ ပသာဒျဖစ္ေအာင္ ဖန္ဆင္း ထားေသာ မိုႏိုပိုလီ ဂိမ္း တစ္ခုသာျဖစ္ေခ်၏။
သမိုင္းေၾကာင္း မရွိပါ၊ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိပါ၊ သယံဇာတ မရွိပါ၊ ဘာမွ မရွိေသာ္လည္း စူပါမန္း တစ္ဦး ရွိခဲ့ ပါသည္။ ထိုသူအား မစၥတာလီ ဟု ေခၚေလ၏။ ျမန္မာျပည္ မွ အႏွီ ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕ တို႔သည္ စလံုး အသံၾကား သည္ႏွင့္ တန္း အထင္ႀကီး တတ္ၾကေလ၏။ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ။
မႈန္ေပေပ စက္ရုပ္လူသား တို ႔အၾကား သူတို႔ မလုပ္ခ်င္ေသာ အလုပ္ မ်ားကို အင္မတန္ မွ လုပ္ခ်င္ၾကေလ၏။ သဘာဝ မဟုတ္ေသာ အတု အေယာင္ ဖန္ဆင္းေနရာ မ်ားကို ဝင္ေၾကးေဒၚလာ သံုးဆယ္ေပး၍ လူရာဝင္ ခံလိုၾက၏။
ဖေရဇာ၊ သိမ္ႀကီးေစ်းႏွင့္ ယုဇန ပလာဇာ တို႔တြင္ ပါးရိုက္ဝယ္၍ ရေသာ အထည္ မ်ားကို ဘူဂစ္လမ္း ဟူေသာ လမ္းၾကား ထဲ၌လူ အတိုးခံ ဖင္ အႏိႈက္ခံ ဝယ္၍ ရြာျပန္ၾကြား လိုၾကေလ၏။ လက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ ပစၥည္း ကို စလံုး ပစၥည္းဟု ေျပာမိသည္ႏွင့္ ျပန္ေရာင္း ပါလားဟု ကမ္းလွမ္းၾကေလ၏။
ရြာမွ ဖိုးေခြး၊ ဘုတ္ဆံု၊ ခ်က္ႀကီး၊ ဝဲထူမ၊ ကုလား မတို႔ သူမ်ား စလံုး ဆိုေသာေၾကာင့္ စလံုး ရန္ မလည္ မဝယ္ႏွင့္ စလံုးေရာက္လာၾက၏။ ရြာမွာ ဖုန္ အလိမ္းလိမ္း ဗြက္ အလိမ္းလိမ္းႏွင့္ ေပေတေလ ခဲ့ေသာ္လည္း မစၥတာလီေကာင္းမႈျဖင့္ အေကာင္းစားဖုန္း မ်ားကို အေၾကြး ဝယ္ခြင့္ရၾက၏။
နံမည္ႀကီး တံဆိပ္ အဝတ္အစား မ်ား အသံုးအေဆာင္ မ်ားကို ကိုင္ခြင့္ ရၾက၏။ ျမန္မာျပည္ မွာ ပီစီအို ဖုန္း အေၾကြးျဖင့္ ဆက္ခဲ့ေသာ္လည္း စလံုးေရာက္ေတာ့ သရီးဂ်ီ ဖိုးဂ်ီျဖင့္ အေၾကြးဝယ္ ထားေသာ ေနာက္ ဆံုးေပၚဖုန္းျဖင့္ ေလအဆက္ မျပတ္ တိုက္ေလေတာ့၏။ ရြာ ၌ ဗယာေၾကာ္ႏွင့္ေန႔တိုင္း ဆြဲခဲ့ေသာ္လည္း စလံုးေရာက္ေသာ အခါ ပီဇာ၊ ခ်ီပါ၊ တီတီ တာတာ တို႔သည္ ေမြးကတည္းက စားလာ ကုန္ေသာ ေဖးဘရိတ္ ဖု ျဖစ္လာ ကုန္ေတာ့၏။
သစ္စဝမ္း အစ္ သယ္ လိုက္သစ္ သယ္ႏွင့္ ပတ္ခ်ာ ရိုက္ေနသာ တလားလားႏွင့္ အရပ္ ပ်က္မ အဂၤလိပ္စကား ကို လို မန္းတစ္၊ ဂ်ီးရိုး ဟု အသံ ထြက္ေသာ ဆင္ကာပူ လီးရမ္း တို႔ႏွင့္ အၿပိဳင္ေျပာ ဆိုႏိုင္ျခင္းကို ကိုယ့္ကိုယ့္ ကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ ကမာၻသံုး အဂၤလိပ္စကား ဟု ထင္မွတ္ ကုန္ၾကေလေတာ့၏။
ဘုတ္ဆံု၊ ဝဲထူမ၊ ကုလားမ တို႔ကား ရြာက နာမည္ရင္း ကို ေဖ်ာက္၍ စလံုးေတာ တိုးရန္ႀကံေဆာင္ၾကေလ၏။ ဆန္ဒီ၊ ဟန္နီ၊ မီခ်ီ၊ ဘီကနီ ဟူေသာ ဘိုနာမည္ မ်ားကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ေပးၾကၿပီး သကာလ ေပါင္မွ ဝဲကြက္ မ်ားကို ေဖာ္ၿပေသာ အဝတ္အစား မ်ားကို ဝတ္ဆင္ၾကၿပီး လွ်င္ အပတ္စဥ္ ပင္နီဆူလာ ပလာဇာ တလႊား မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လမ္း သလားၾကေလေတာ့၏။
ဖိုးေခြး တို႔ကိုျမင္လွ်င္ ရြာသားခ်င္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သကာလ စလံုး တရုတ္ ပစၥည္းမွ အထင္ႀကီး တြဲ ခုတ္ခ်င္ၾကေလ၏။ မဲေပေနေသာ ဒီဇိုင္း မ်ားသည္ ေခတ္သစ္ ကင္မရာ မ်ား၏ အစြမ္း၊ ေစတနာ႔ရွင္ ကင္မရာ မန္း တို႔၏ အစြမ္းျဖင့္ ေဖ့ဘြခ္ထက္ ၌ လန္းလာၾကေလ၏။
ဖိုးေခြး တို႔ ခ်က္ႀကီး တို႔မွာ မူကား ရြာမွာ ေဇယ်ဝတီ နဲ႔ အၿမဲႏွစ္ပါး သြားခဲ့ရသည္ ျဖစ္ ရေလကား ေရာက္ တုန္းေရာက္ခိုက္ ခ်ီးဖက္၊ မာတဲလ္၊ အိတ္စ္အို၊ ေဂ်ာ္နီ မ်ိဳးစံု မထပ္ေအာင္ မ်ိဳဆို႔ရင္း ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးႏွင့္ ကမာၻ႕ေရးရာ အျဖာျဖာ တို႔ကို ေန႔စဥ္ သံုးသပ္ မုန္တိုင္း ထန္ေလေတာ့၏။
ျမင္းေခါင္း စြပ္က်ယ္ နပ္မမွန္ ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဒစ္စေကာင့္ မ်ိဳးစံုေကာင္းမႈျဖင့္ ေမာ္ဒယ္ ဘိြဳင္းမ်ား အလား ဘဝေမ့ကုန္ၾကေလ၏။
အလုပ္ ထဲ၌ ကိုယ္ေရႊ ကိုယ္မ်ိဳး တို႔သည္ စလံုး သူေဌး ၏ မ်က္ႏွာသာေပးမႈ ကို ခံ၇လို ရျငား တင္းမ္းေဝါ့ခ္ျဖင့္ မကစား၊ ဆိုလို ပေလးၾကေလကုန္၏။ တစ္ေယာက္ေကာင္း ကစား သျဖင့္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ကစားေဖာ္ ဖား အသင္း ၏ အတက္ကင္ေအာက္ ၌ ေျခစြမ္း မျပႏိုင္သူတို႔ မွာ ျပားျပားေမွာက္ရကုန္ေတာ့၏။
စလံုး ေဘာ မရင္း ေဘာ မရင္းျဖင့္ ေဘာပိေနသူေတြ လဲ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေလ၏။ လက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ ပီအာ၊ အီးပီ၊ အက္စ္ပက္၊ ဒဗလ်ဴ ပီေလး ရုတ္သိမ္း ခံရမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ေတြသမွ် သတၱဝါ ေဘာ့စ္ေခၚကာ ႀကိတ္ခံေနေသာ ကိုယ္ေရႊ ကိုယ္မ်ိဳးတို႔မ်ား လဲ ရွိေသး၏။
ကိုယ့္ပညာ ကိုယ့္ခြန္ အားျဖင့္ အလုပ္ လာလုပ္သည္ မွာ အလုပ္ သမားျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ကၽြန္ ဟု ထင္ေနေသာ အလိုေတာ္ရိကၽြန္မ်ား လဲရွိၾက၏။ ထိုကၽြန္ မ်ားမွာ စလံုးႏွင့္ ျမန္မာ ေဘာလံုးကန္ လွ်င္ စလံုး ဘက္မွ အားေပးၾက၏။
စလံုး မိုက္ရိုင္းလွ်င္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကေသာ္လည္း ျမန္မာျပန္ဆဲလွ်င္ မူ ယဥ္ေက်းေသာ အျပဳအမူ မဟုတ္ ဟု သခင္ အားရ ကၽြန္ပါးဝေဟာင္ၾကေလ၏။ ဤသို႔ လုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ သူတို႔ အက္စ္ပတ္ ၇ယူေသာ အခါ အမ္အိုအမ္/အိုင္စီေအ မွ သခင္ႀကီး တို႔က ကူညီလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ၾကေလ၏။
ရြာမွာ ေဒၚေခြးမႏွင့္ ေဒၚ တရုတ္မ ရန္ျဖစ္စဥ္က ကဲ့သို႔ ဝင္ေထာက္ခံ ပါက ဟင္းစားေပး သကဲ့သို႔ ဆင္ လီးေခြးေမွ်ာ္ၾကေလ၏။
ျမန္မာ လိုေရးေသာ စေတးတပ္၊ ကြန္မန္႔ မ်ားကို ဘာသာျပန္ ၍ သခင္ႀကီး တို႔ကို သံေတာ္ဦး တင္ၾကသူမ်ား လဲ ရွိေလ၏။ ေမြးစားသား အသင္းဟု ျမန္မာ တို႔ကေျပာသည္ ကို မခံႏိုင္၍ သခင္ႀကီး တို႔ဘက္မွ ေမြးစား သား မဟုတ္ေၾကာင္း ကို ျပန္ေခ်ပေပးသည့္ ရူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္ ကၽြန္မ်ား လဲ ရွိၾကေလ၏။
ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ အမိႈက္ေကာက္သည္ ကို ဘာမွ မေျပာလိုေသာ္လည္း တကယ္တမ္း က အမိႈက္မပစ္ ရန္သာ လိုေခ်၏။
အလုပ္သမား လိုေနရ မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလုပ္ခြင္ျပင္ပ ၌ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရွိသည္ကို သိရန္ လိုေခ် ၏။
အလုပ္သမား သည္ ကၽြန္ မဟုတ္ ဆိုတာ စလံုး မွ အင္ဂ်င္နီယာ အလိုေတာ္ရိ မ်ား နားလည္ သင့္ေခ်၏။
ကၽြႏ္ုပ္ သူငယ္ခ်င္း အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား မွာ ေနထိုင္ ေရာက္ဖူးသူ တို႔သည္ စလံုးေရာက္လွ်င္ ဟားၾက၏။
"အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ စကၤာပူ သည္ ရုပ္ဝတၱဳ ခံုမင္ လူတန္းစား ကိုယ္ေရႊ ကိုယ္မ်ိဳး ဇနပုဒ္သား(အခ်ိဳ႕) တို႔ အတြက္ ပါရာဒိုက္စ္ ျဖစ္ေသာ္ျငား လဲ လူ႔အခြင့္အေရး ကို ျမတ္ႏိုးသူ အေတြး အေခၚျမင့္မားသူ တို႔အတြက္ ပရစ္ဇင္ တစ္ခုမွ် သာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ပင္တည္း။"
credit to SM ℠
Empat Mata
No comments:
Post a Comment