လြန္ခဲ့တဲ့
အႏွစ္သံုးဆယ္ ၊ က်ြန္ေတာ္႔ အသက္ ဆယ့္ေလး ၊ ဆယ့္ငါးေလာက္မွာ က်ေနာ္ က မီးရထား
ဘူတာ ႐ံု နဲ႔ ဓါတ္တိုင္ ဆယ္တိုင္ စာေလာက္ေဝးတဲ့ ေနရာမွာ ေနပါတယ္။ ဘူတာ႐ံု ရဲ႕
အနီးအနား မွာ ေနတာ ဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ံု နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းစကားေတြ ကလည္း
မၾကားခ်င္ပဲ ၾကားေနခဲ့ရတယ္။
စၾကၤန္ ပလက္ေဖာင္း နဲ႔ တြဲၾကားမွာ က်လို႔
ေတာ္ၾကာေသျပန္ျပီ။ ရထား အထြက္ မရမက လိုက္တက္ လို႔ ျပဳတ္ က် ေသျပန္ျပီ။ ရထား ဝင္လာတာ မသိပဲ လမ္းျဖတ္ကူးလို႔ တိုက္မိျပီး ေသျပန္ျပီ။
အရက္မူးျပီး ရထား လမ္းေပၚ အိပ္ေနလို႔ ရထားၾကိတ္ ေသျပန္ျပီ။ ဒီလို ခဏခဏ
ေသၾကျပီးတဲ့ေနာက္ ဘူတာ႐ံု မွာ သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း ကလည္း
ဟိုးေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္လာတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ အိမ္ အျပင္ မထြက္ရဲၾက သေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဘူတာ႐ံု သြား လမ္းမၾကီး ရဲ႕ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ ကလည္း ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနျပီး မိုးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္၍ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ည အခါဆို ေမွာင္မိုက္ကာ လူသူ ကင္းရွင္းေနတတ္တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ မွာ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ရင္ အိမ္ အျပင္ မထြက္ရဲၾက သေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ဘူတာ႐ံု သြား လမ္းမၾကီး ရဲ႕ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္မွာ ကလည္း ႏွစ္ခ်ိဳ႕ ကုကၠိဳလ္ပင္ၾကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းေနျပီး မိုးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္၍ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ည အခါဆို ေမွာင္မိုက္ကာ လူသူ ကင္းရွင္းေနတတ္တယ္။
အခု .. ဒီ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္က ဆယ့္တစ္နာရီ မတ္တင္း။ ဒီလမ္းေပၚကို က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ မေလွ်ာက္ မျဖစ္ လို႔ ေလွ်ာက္ေန ရတယ္။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္ ဦးတည္သြားေနတာက သရဲေျခာက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဘူတာ႐ံု ဆီကို။
အဲဒီကို က်ေနာ္ သြားေနတာ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က မေၾကာက္တတ္လို႔လား။ မဟုတ္ ပါဘူး က်ေနာ့ အသက္ ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ရွိေသးတာ ေၾကာက္တတ္ တာေပါ့။ ေၾကာက္လို႔လည္း တစ္လမ္းလံုး သိသမွ် မွတ္ သမွ် ဘုရားစာေတြ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္ေနရတာ ပါးစပ္မွာေတာင္ အျမွဳပ္ေတြ ထလို႔။ မ်က္လံုးကလည္း က်ီကန္းေတာင္ေမွာက္ ေဘးၾကည့္လိုက္ ေရွ႕ၾကည့္လိုက္ ေနာက္ၾကည့္လိုက္ေပါ့။
ျဗဳန္းဆို အနားကို
ဘာေကာင္ၾကီးေရာက္လာမလဲ ဆိုျပီး ေတြးေတြးျပီးလည္း ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ၾကားဖူး နားဝ
ရွိတဲ့ ပံုျပင္ေတြ ဒ႑ာရီေတြ ယံုတမ္း စကားေတြထဲကလို ေခြးေသးေသးေလး
ေပၚလာျပီး တစ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္ေလာက္ အေကာင္ အၾကီးၾကီး ျဖစ္လာေလမလား။
ညီေလး
မီးတစ္တို႔ေလာက္ ဆိုျပီး လာေျပာတဲ့သူက လွ်ာၾကီး တစ္ေတာင္ေလာက္ ထုတ္ျပေလမလား။
အစ္ကိုၾကီး အစ္မၾကီးတို႔ရယ္ ထမင္း ဖိုးေလး သနားပါ ဆိုတဲ့ သူေတာင္းစာၾကီး က
နားရြက္ တစ္ဖက္ ခင္း ထိုင္ျပီး နားရြက္ တစ္ဖက္ ျခံဳထားေလ မလား။ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ
တြဲခိုျပီး အနားေရာက္မွ ဘြားခနဲ ကိုယ္ ထင္ျပမယ့္ ေညာင္ပင္ တေစ ၦနဲ႔မ်ား
ေတြ႕ေလမလား။
က်ေနာ္ လမ္းသာေလွ်ာက္ေနရတယ္ ေနာက္ေက်ာက မလံုဘူး။ ျဗဳန္းဆို ေနာက္က ပုခံုးလာ ပုတ္လို႔ လွည့္ ၾကည့္ လိုက္တဲ့ အခါ ထန္းပင္ေလာက္ျမင့္တဲ့ သရဲၾကီးမ်ား ေတြ႔ေလမလား ဆိုျပီး ေျခလွမ္းကို အျမန္ႏွဳန္း တင္ျပီး သုတ္ေျခတင္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။
တစ္ကယ္ဆို ဒီ ဘူတာကို လံုးဝ မလာခ်င္ပါဘူး။ အေဖက သူ႔ညီမ
(က်ေနာ့ေဒၚေလး) နယ္ ကေန ဒီည ဆယ့္ တစ္နာရီေခါက္နဲ႔ ပါလာမယ္။ သူက
မ်က္ေစ့ သိပ္ေကာင္းဘူး သြားၾကိဳပါ ဆိုလို႔သာ လာခဲ့ရတယ္။ တစ္ကိုယ္ လံုး
ေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ ခၽြတ္ ခနဲ အသံၾကားတာနဲ႔ ၾကက္ သီးေတြ တစ္ျဖန္းျဖန္း
ထထေနတယ္။
ကတၱရာ လမ္းဆံုးလို႔ ဘူတာ႐ံု သြားရာ ေျမနီလမ္းေလး ကို ခ်ိဳးဝင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဘူတာ႐ံုနဲ ႔နီးလာျပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေစာေစာကေၾကာက္စိတ္ေတြ ပိုျပီးၾကီးထြား လာတယ္။ ေ႐ွ႕နား ဆီမွာ ဘူတာရံု ကို လွမ္းျမင္ေန ရပါျပီ။ သို႔ေပမယ့္ လူသူ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ လံုးဝ မေတြ႔ရ။
