လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း၂၅၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က တစ္ကယ့္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေလး တစ္ပုဒ္ ကို အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။ ကာလ အေနနဲ႕ေျပာရင္ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေနတဲ့ ကာလပါ။ ျပည္က ေ၀သာလီျပည္မွာပါ။ အဲဒီကာလ အဲဒီေ၀သာလီျပည္မွာပဲ "မ၀ိမလာ" လို႕ အမည္ ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀ိမလာ ရဲ႕အဓိပၸာယ္ က အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သူ၊ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္သူပါ။
ဒါက တင္စားထားတဲ့ ႐ုဠီ နာမည္ပါ။ တစ္ကယ့္ အရွိ အႏြတၳအမည္ မဟုတ္ပါဘူး ။ ၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္မွာ အလွဆံုးစာရင္း၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အေမျဖစ္သူက ျပည့္တန္ဆာ မတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူလည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ မိခင္ ရဲ႕အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရပါတယ္။
၀ိမလာဟာ ေ၀သာလီျပည္သားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာလည္း" ၀ိမလာ ၊၀ိမလာ " ဆိုၿပီးေရပန္းစားေနပါတယ္။ ၀ိမလာရဲ႕ဆီကို သူေဌးသူၾကြယ္ေတြေလာက္ပဲ သြားႏိုင္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ သာမန္လူေတြ ေတာ့ မသြားႏိုင္ပါဘူး။ ၀ိမလာ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႕ရဲ႕ အလွ သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈအေပၚ သိပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာေတာ့ အရွင္ မဟာေမာဂၢလာန္ ဟာ ေ၀သာလီျပည္ထဲ ကို ဆြမ္းခံၾကြလာပါတယ္။ ၾကြလာရင္း ၀ိမလာ ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တိုက္တိုက္ ဆုိင္ဆုိင္ ၀ိမလာ က အိမ္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္အၾကည့္နဲ႕ဆံု သြားပါတယ္။ ၀ိမလာ က အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရင္ ခုန္သြားပါသတဲ့ ။ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္လည္း ျဖစ္သြားပါသတဲ့။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရင္ အဲဒီသူဆီက အခ်စ္ ကိုလည္း ျပန္လိုခ်င္တာက ဓမၼတာပါ။ ၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဆီက အခ်စ္ကို ရဖို႕ အတြက္ အျပင္း အထန္ စဥ္းစားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာရွိတဲ့ အ၀တ္ေတြ ထဲက ေကာင္းေပ့ ဆုိတဲ့အ၀တ္တစ္စံု ကို ထုတ္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ တန္ဖုိး အႀကီးဆံုး လက္ေကာက္တို႕၊ ဆြဲႀကိဳး တို႕ကို လည္း ၀တ္ဆင္လိုက္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး နံ႕သာဆီေတြကိုလည္း လိမ္း လိုက္ ပါတယ္။ အရင္ျပင္ေနက်ေန႕ေတြထက္ ပိုျပင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕ ရပ္လုိက္ပါတယ္။ မွန္ထဲ ၾကည့္ၿပီး သူ႕ရဲ႕အလွ နဲ႕ သူ႕ရဲ႕ျပင္ ဆင္ျခယ္သ ထားမႈအေပၚကိုလည္း စိတ္ခ်သြားပါတယ္။ စိတ္တုိင္းက်ျပဳျပင္ၿပီးၿပီ ဆိုမွ အေဖာ္ သီးျခား မေခၚေတာ့ဘဲ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ရွိရာ ေက်ာင္းကို တစ္ေယာက္တည္းပဲ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဆီေရာက္ေတာ့ ရွိခုိး ဦးခ်လို္က္ပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ကို အနီးကပ္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္က ပိုၿပီး ခုန္သြားျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ကို သံေယာဇဥ္ ရွိတဲ့ အေၾကာင္း ႏႈတ္က ဖြင့္ေျပာ လုိ႕မရတဲ့ အတြက္အမူအရာေလးေတြနဲ႕ ျပပါတယ္။
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ကေတာ့ ၀ိမလာ ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ က အလွကို အမွီျပဳၿပီး အလွနဲ႕ဆြယ္ေနတဲ့ ၀ိမလာ ကို အလွရဲ႕ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အသုဘတရားကို ေဟာပါတယ္။
" ႏွမ ၀ိမလာ ...... သင့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ေတြနဲ႕ ျပည့္ေန တယ္။ ၿပီးေတာ့ အပုပ္နံ႕ေတြနဲ႕လည္းနံေစာ္ေနတယ္။ သူတစ္ပါးရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ဟာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ သင့္ႏွမဟာ စက္ဆုပ္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ေနတယ္ "
“
အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္က ၀ိမလာ ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ အထိ ေရာက္သြားေအာင္ ၀ိမလာ သေဘာေပါက္သြားေအာင္ အသုဘတရားကို အက်ယ္ေဟာျပပါတယ္။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ က ဂါထာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ေဟာျပ တာပါ။ ဒီမွာေတာ့ တစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျပလုိက္ပါတယ္။
အတိတ္အတိတ္ ဘ၀ေတြက ပါရမီ ပါလာခဲ့သူလည္းျဖစ္၊ ေဟာေနတဲ့ သူက လည္း အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ျဖစ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အသိမွန္ကို ရသြားပါ တယ္။ တရားထူးေတာ့ မရေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္...................
၀ိမလာက " အရွင္ဘုရား .... တပည့္ေတာ္ကို ရတနာသံုးပါးကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသိကာမ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳပါဘုရား "လုိ႔ ေလွ်ာက္လို္က္ပါ တယ္။ ဝိမလာဟာ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ေဟာခဲ့တဲ့ တရား၊ ေဟာလိုက္တဲ့ တရားက ေခါင္းထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွာဖူးေပၚလက္တင္ၿပီးစဥ္းစားပါတယ္။
" လူ႕ဘ၀ကို ရရွိဖို႕ရာလည္း သိပ္ၿပီး ခဲယဥ္းတယ္။ အသက္ရွင္ေနဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ တရားေတာ္ကို နာၾကားခြင့္ ရဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာနဲ႕ ေတြ႕ႀကံဳဖို႕လည္း ခဲယဥ္းတယ္။ ငါဟာ ရခဲတဲ့ ခဲယဥ္း တဲ့ တရားေလးပါးကို ရေနတယ္။ ရခဲျခင္း တရားေလးပါးကို ရေနခုိက္မွာ အရွင္ မဟာေမာဂၢလာန္ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ၊ ရေစခ်င္တဲ့ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရေအာင္ရွာမွပဲ "
၀ိမလာ ဟာ အဲဒီလို စဥ္းစားၿပီး သူ႕ရဲ႕လုပ္ေနက် ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ကို ရပ္ ပစ္ လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ဆီလာေနက် ပုဂၢိ္ဳလ္ေတြ ကေတာ့ ေတာက္ တေခါက္ေခါက္ နဲ႕ေပ့ါ။ ၀ိမလာကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ " ငါ ဒီအတုိင္းထိုင္ေနလို႕ကေတာ့ အရဟတၱဖိုလ္ က သူ႕အလိုလို ငါ့ဆီေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တရားအားထုတ္မွပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း င့ါမွာ ေလာကီ အတြက္ ဘာမွငဲ့စရာ မရွိေတာ့ ဘိကၡဳနီ ၀တ္ၿပီး တရားအားထုတ္တာက အေကာင္းဆံုးပဲ " ဆိုၿပီး ဘိကၡဳနီမ ၀တ္လိုက္ပါတယ္။
ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ သြားၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ "အရဟတၱဖိုလ္ " ရသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ကယ့္ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးကင္းစင္သူ ၀ိမလာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။
၀ိမလာဟာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ ဆီကို သြားတုန္းက ရာဂစိတ္ နဲ႕ သြားခဲ့တာပါ။ သာမန္အားျဖင့္ေတြးရင္ရာဂစိတ္ တဏွာစိတ္ ကလည္း ျပင္းထန္၊ လုပ္တဲ့ အလုပ္ကလည္း ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ တရားထူး တရားျမတ္ ရႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူဟာ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ နဲ႕ ႐ုပ္ ကို တည့္တည့္ ဥာဏ္နဲ႕ စိုက္ၾကည့္လိုက္ႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။ ဥာဏ္ နဲ႕ တည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႕တစ္ၿပိဳင္နက္ လက္ရွိရပ္ တည္ေနတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႕ အမွန္ အမွားကို သိခြင့္ရသြားတတ္ပါတယ္။
လူဟာ ကိုယ့္ ဘ၀ကိုယ္ အမွန္အတုိင္း သိသြား ဖို႕ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ ပုထု ဇဥ္ ပီပီ ဘယ္သူမွ အျပစ္အကင္းၾကပါဘူး။ အျပစ္ဆုိလို႕ "ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ" ရဲ႕ " မနက္ျဖန္မ်ားကို ျဖတ္သန္းေနေသာ စိတ္ကူးမ်ား "စာအုပ္ထဲက ပံု၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလးထဲကို ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလာက္ ျပန္ေျပာျပရေအာင္ပါ။
တစ္ခါတုန္းက ဘာသာေရး ပုဂၢိဳလ္ေတြ အပါအ၀င္ လူတစ္စုဟာ ဂ်ီးဇက္ (Jesus Christ) ဆီကို ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ဦးကို ေခၚလာၾကတယ္။ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးဟာ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ကို ျပဳတဲ့အတြက္ အျပစ္ရွိတယ္ဆုိၿပီး ဒီလူေတြကေခၚလာၾကတာပါ။ ဂ်ီးဇက္ ဆီေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘာသာေရး ပုဂၢိဳလ္ေတြက " ျပည့္တန္ဆာမ ကို ေက်ာက္ခဲ နဲ႕ ပစ္ေပါက္ အျပစ္ေပးရမယ္ လို႕ ေမာေရွ (MOSES) က အမိန္႕ခ်ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒီကိစၥမွာ သင္ေကာ ဘယ္လို အမိန္႕ ခ်မလဲ" လုိ႕ ဂ်ီးဇက္ ကို ၀ိုင္းေမးၾကပါတယ္။
ဂ်ီးဇက္ ဟာ သူတုိ႕ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ သူ႕လက္ေခ်ာင္းနဲ႕ ေျမႀကီးေပၚမွာ စာေရးေန ပါတယ္တဲ့။ ဂ်ီးဇက္ဆီက အေျဖစကား မရမခ်င္း ဒီလူေတြက ေမးေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဂ်ီးဇက္က သူတုိ႕ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေတာ့ " သင္တုိ႕ အထဲက ကိုယ့္ ကိုယ္ကို အျပစ္ကင္းတယ္ ဆိုတဲ့သူဟာ ေရွးဦးစြာပဲ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ခဲနဲ႕ေပါက္ " လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဂ်ီးဇက္ စကားၾကားလိုက္ေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမ ကို ဘယ္သူမွ ခဲနဲ႕မေပါက္ျဖစ္ေတာ့ ဘဲ တစ္ေယာက္ေနာက္ တစ္ေယာက္လိုက္ၿပီး ထြက္သြားၾကလိုက္တာ တစ္ေယာက္မွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။
သူတို႕အားလံုးျပန္သြားမွ ဂ်ီးဇက္ က ျပည့္တန္ဆာမ ကို ေနာက္ထပ္အျပစ္ေတြ၊ မေကာင္းမႈ ေတြ မလုပ္နဲ႕လို႕ဆံုးမၿပီး သြားလိုရာ သြားဖို႕ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
သူတစ္ပါးအျပစ္ အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတုိင္း ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ ေျပာျပတဲ့ ပံု၀တၳဳေလးကို သတိရျမဲပါ။ ဒီ ပံု၀တၳဳေလးက ဂ်ာနယ္မွာ ပါလာကတည္းက စြဲခဲ့တဲ့ ပံု၀တၳဳေလးပါ။ ဟုိတေလာေလးကပဲ သတင္းတစ္ခု ေရာက္လာပါတယ္။ ၀ိမလာ တို႕လို အမ်ိဳးသမီးေတြကို အမွတ္-၁၈၊နတ္ေမာက္လမ္းသြယ္(၁)၊ ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ လုူမႈ ၀န္ထမ္း ဦးစီးဌာနမွာ ျပဳျပင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားတယ္တဲ့။ ဆြမ္း ဒါနျပဳမယ္ ဆိုရင္လည္း တစ္ေန႕တာလံုးမွေလးေသာင္းပဲ က်ပါတယ္တဲ့။ ကိုယ္ႏိုင္ရာ အ႐ုဏ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႕လယ္ဆြမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ခြဲေကၽြးရင္လည္း ရပါတယ္တဲ့။
သူတို႕ေလးေတြဟာ တစ္ကယ့္ ပထမအရြယ္ေလးေတြပါ။ ဒီပထမအရြယ္ေလးေတြမွာ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း မွားေနတာဟာ သိတဲ့လူတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါ တယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆိုေတာ့ သံသရာမွာ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္ခဲ့သူဆုိတာ ရွိကိုမရွိပါဘူး။
အေမ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ဇနီးမယားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခဏေဟာသလို "ဘ၀ေတြေ၀း သြားလို႕ တစ္စိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ "အားလံုးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
အေမ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အစ္မ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီမ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ဇနီးမယားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ေယာဆရာေတာ္ဘုရား မၾကာခဏေဟာသလို "ဘ၀ေတြေ၀း သြားလို႕ တစ္စိမ္းေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါ။ "အားလံုးဟာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
သံသရာ တစ္ေကြ႕မွာ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ရင္ သူတို႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေလးေတြလည္း ရွိခဲ့မွာပါ။ အဲဒီေက်းဇူးေလးေတြကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ကိုယ္က သူတို႕ကို ကူညီလို႕ရတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ကူညီေပးဖို႕ပါ။
တစ္ကယ္ေတာ့ သူတို႕ဟာ ျဖစ္ခ်င္လို႕ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ကြယ္မွာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနၾကမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လူေတြ ရဲ႕ အၾကင္နာကို မရေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အရလည္း သာမန္ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႕ မတူဘဲ ျဖစ္ေန တတ္ ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ဖက္သားကိုၾကည္တ့ဲ့အခါ မယံုတဲ့စိတ္၊ သံသယျဖစ္ တဲ့စိတ္၊နာၾကည္းတဲ့စိတ္ ၊အလိုမက်တဲ့ စိတ္ေတြကလည္း လႊမ္းမိုးေနမွာပါ။
စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ဒဏ္ရာကို စိတ္ကို အေျခခံၿပီး႐ႈရတဲ့ ၀ိပႆ နာ နဲ႕ ကုလိုက္တာဟာ အထိေရာက္ဆံုးျဖစ္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ဒါက တရားသေဘာ ဓမ ၼ႐ႈေထာင့္ က ေျပာတာပါ။ ဌာနက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္နည္းေတြနဲ႕လည္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပါ့ေလ။ တစ္ဖက္က ၀ိပႆ နာေလးပါ တြဲသြားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
သတင္းၾကားကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္တာေပ့ါေလ။ ဆြမ္းလည္းေကၽြးရင္းေပ့ါ ေလ။ ၿပီးေတာ့ တရားလည္း ေဟာခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အထူး သျဖင့္ေတာ့ ၀ိပႆ နာ တရား အဓိကထားေဟာခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္မွတ္ မွတ္တဲ့ အခါ ဘယ္လို မွတ္ရတယ္။ စၾကၤၾကြတဲ့အခါ ဘယ္လိုၾကြရတယ္။ အိပ္ရာထတဲ့ အခါ၊ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ အခါ၊ ထမင္းစားတဲ့ အခါ၊ေအာက္ထစ္ဆံုး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႕တဲ့အခါ .... စသည္ျဖင့္ေပ့ါေလ။ ဘယ္လို မွတ္ရတယ္ဆိုတာ ေဟာျပေပးခဲ့ခ်င္တာပါ။
ဒီလို အေနအထားေရာက္ေနတဲ့ သူတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လို အေနအထားပဲ ေရာက္ေန ၊ေရာက္ေန စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အရျပဳျပင္ယူရတဲ့ အခါ ၀ိပႆ နာနဲ႕ျပဳျပင္ ယူတာ အေကာင္းဆံုးနဲ႕ အထိေရာက္ဆံုးပါ။ ၀ိပႆ နာအားထုတ္ရင္း အားထုတ္ရင္းနဲ႕ ဥာဏ္စဥ္ေလးေတြ ၀င္၀င္ လာပါလိမ့္မယ္။
အားထုတ္ခါစမွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ၀င္လာဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရက္ကေလး ရလာတာ နဲ႕ ၀င္လာမွာပါ။ ႐ုပ္ နဲ႕နာမ္ ခြဲျခားၿပီး သိသြားတာ၊ အေၾကာင္းနဲ႕အက်ိဳးကို ခြဲျခား သိသြားတာ၊ မျမဲတဲ့သေဘာ ဆင္းရဲတဲ့ သေဘာ ၊ အစိုးမရတဲ့ သေဘာေတြကို ျမင္လာတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
ဥာဏ္စဥ္ေတြ ၀င္လာတာနဲ႕ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ မွားသလား မွန္သလား ဆုိတာပါ သိသြားမွာပါ။ ပါရမီပါခဲ့ရင္ ၀ိမလာ တို႕လို တရားထူး တရားျမတ္ေတြေတာင္ ရသြားႏိုင္ပါတယ္ ။ၿပီးေတာ့ ငယ္တုန္း တရား အားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆံုး ပါပဲ။ အသက္ႀကီးလာရင္ ႐ုပ္ ကလည္းအို၊ နာမ္ ကလည္းအိုလာၿပီး တရား အားထုတ္ရတာ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က လူ႔ ဘ၀ကို ပီပီျပင္ျပင္ ရထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရခဲျခင္းေလးပါး ကိုလည္း ရထားတယ္။ဒီေတာ့ ၀ိပႆ နာ တရားကိုလည္း အားထုတ္လုိက္ရင္ ဘ၀ရဲ႕အမွန္တရားကို အလင္းတစ္ခု အေနနဲ႕သိခြင့္ရလုိက္ၾကမွာပါ။
ဒီေဆာင္းပါးကို မဟာစည္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ လကၤာေလးေတြနဲ႕ပဲ နိဂံုး ခ်ဳပ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
၁။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ျဖစ္ဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ျဖစ္ခဲလွစြာ ၊ လူဆိုတာ ၊ ျဖစ္ကာေနၾကၿပီ ။
ျဖစ္ခဲလွစြာ ၊ လူဆိုတာ ၊ ျဖစ္ကာေနၾကၿပီ ။
၂။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၊ ရွင္ဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ရွင္ခဲလွစြာ ၊ သက္ဆိုတာ ၊ ရွင္ကာေနၾကၿပီ ။
ရွင္ခဲလွစြာ ၊ သက္ဆိုတာ ၊ ရွင္ကာေနၾကၿပီ ။
၃။ တရားေတာ္ဟာ ၊ နာဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္။
နာရခဲစြာ ၊ တရားဟာ ၊ နာကာေနၾကၿပီ ။
နာရခဲစြာ ၊ တရားဟာ ၊ နာကာေနၾကၿပီ ။
၄။ သာသနာဟာ ၊ ေတြ႕ဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ေတြ႕ခဲလွစြာ ၊ သာသနာ ၊ ေတြ႕ကာေနၾကၿပီ ။
ေတြ႕ခဲလွစြာ ၊ သာသနာ ၊ ေတြ႕ကာေနၾကၿပီ ။
အေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုဖို႕ရာ ၊ လြန္စြာခဲယဥ္းသည္ ။
ဆံုခဲလွစြာ ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုကာေနၾကၿပီ ။
ဆံုခဲလွစြာ ၊ ေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုကာေနၾကၿပီ ။
အေၾကာင္းေလးျဖာ ၊ ဆံုခိုက္မွာ ၊ အရိယာမဂ္ဟာ ရသင့္သည္ ။
- [အရွင္ရာဇိႏၵ ( ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)]
က်မ္းကိုး - ေထရီအ႒ကထာ ၊ ၀ိမလာေထရီ၀တၳဳ ။
(ဆရာေတာ္ ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏ အေတြးမ်ားႏွင့္မိတ္ဖြဲ႕ျခင္း မွ-)
က်မ္းကိုး - ေထရီအ႒ကထာ ၊ ၀ိမလာေထရီ၀တၳဳ ။
(ဆရာေတာ္ ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏ အေတြးမ်ားႏွင့္မိတ္ဖြဲ႕ျခင္း မွ-)
Credit-ဓမၼရတနာ
ေမာင္သုတ(NMN)
ဓမၼေရခ်မ္းစင္
ေမာင္သုတ(NMN)
ဓမၼေရခ်မ္းစင္
No comments:
Post a Comment