အရွင္ဘုရား၊ အခ်ဳိ႕ေသာ လူ႔ေဘာင္မွ လူသားမ်ားမွာ သူတစ္ပါးထံမွ ေခ်းယူထားေသာ ပစၥည္း (အထူးျဖင့္ ေ ငြေၾကး)ကို ျပန္မေပးဘဲ ေနတတ္ၾကပါသည္။ အဲဒီလို ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး တစ္ေယာက္နဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ႀကဳံေနရလို႔ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနရပါသည္ ဘုရား။
အခ်င္းခ်င္း အေၾကြးယူၿပီး ျပန္မဆပ္ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ ယခု ဘဝ ေနာင္ ဘဝ တြင္ မည္သို႔ေသာ အျပစ္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေဟာၾကားေပးေတာ္မူပါ ဘုရား။
ကတိ ဟာ လူ႔ အရည္အခ်င္း လူ႔ တန္ဖိုးရဲ႕ ေသာ့ခ်က္ပဲ။ ကတိေၾကာင့္ လူေလးစားခံရသလို ကတိ ပ်က္ရင္ အရည္အခ်င္း ရွိလ်က္ အသိအမွတ္ မျပဳခံရဘဲ ရွိတတ္တယ္။ အခ်ိန္၊ အေႂကြး ၊ အလုပ္ – စသည္နဲ႔ ပတ္ သက္ၿပီး ကတိ အေရးႀကီးတယ္ ..
စပ္တူ မလုပ္ဘူး
အရီဇိုးနား ကို ေရာက္ခါစမွာ ဗမာ တ႐ုတ္ တစ္ေယာက္က သူတြဲေနတဲ့ မိတ္ေဆြရင္းကို ‘ဒီေကာင္ နဲ႔ စီးပြားေရး စပ္တူ လုပ္လို႔ မရဘူး’လို႔ အေတာ္ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ ေျပာတာနဲ႔ ‘သူ႔ကို မယုံၾကည္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ အေပါင္း အသင္း လုပ္တာလဲ’လို႔ ဘုန္းႀကီး ကလည္း မေနႏိုင္ ဝင္ေမးမိတယ္။
ဒီေတာ့ သူက ‘စီးပြားေရး အတူလုပ္ရင္ ကတိတည္မွ’ တဲ့။ သူ ႔အေျပာအရ သူ႔ မိတ္ေဆြမွာ ေကာင္းတာ အခ်ဳိ႕ ရွိေပမယ့္ အခ်ိန္ကို မေလးစားဘူး။ တစ္နာရီ ခ်ိန္းရင္ သုံး နာရီမွ ေရာက္လာတာမ်ဳိး အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကဳံရသတဲ့။ ေျပာလည္း မၿဖဳံဘူးတဲ့။
လိုရင္း ကေတာ့ ကတိမတည္ (သူ႔ ရည္းစားနဲ႔သာ အဲဒီလို ျဖစ္ရင္ ျပတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနမွာ)။ မင္းမွာ သစၥာ လူမွာ ကတိဆို မဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ ဒီဘက္က လူေတြကို အဲဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး။ အဲဒီ မိတ္ေဆြ ဆိုသူဟာ ဒီဘက္မွာ ေနသူ ျဖစ္ရင္ သိသလိုလိုနဲ႔ မသိေသးတဲ့ လူမ်ဳိးပါပဲ။
ကုိယ္ခ်င္းစာ
ရင္းႏွီးလို႔ ဆိုၿပီး ဘာစာ႐ြက္ စာတမ္းမွ် မရွိဘဲ ေခ်းယူသြားသူ အမ်ားစုဟာ ေခ်းလို႔ ရၿပီးတာနဲ႔ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနသြားေလ့ ရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ (ဒီလို မဟုတ္တဲ့ လူ အနည္းစုလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္)။ ေျပာတုန္းက ႏွစ္လ အတြင္း။ ကူညီလိုစိတ္နဲ႔ ေခ်းေပးလိုက္သူကေတာ့ ယူသြားသူ ေျပာတဲ့ ႏွစ္လ ကို သတိတရနဲ႔ ေမွ်ာ္ေနတာပဲ။ ကိုယ့္ပစၥည္းပဲေလ။ လူတိုင္း ဒီလိုပဲေနမွာ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕ ႏွစ္ႏွစ္ မကလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္ၿပီး အခ်ဳိ႕ဆို ရာသက္ပန္ မေပၚ လာ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ သူတို႔ အနည္းငယ္ အဆင္ေျပသြားတဲ့ အခ်ိန္ ‘အဆင္ မေျပတုန္းက ငါတို႔ကို ဘယ္သူမွ အေရးမလုပ္ဘူး’ ဆိုတာမ်ဳိးေတာင္ ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံ ေခ်းေပးမယ္ႀကံရင္ လူအခ်ဳိ႕ဟာ အသြင္ သဏၭာန္ သားနားတိုင္း အတြင္းစိတ္ မသားနားဘူး ဆိုတာကို အခုရ ရွိတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခၤန္းစာယူေပါ့။
အဲဒါ ကိုယ့္အတြက္ အျမတ္လို႔ပဲ ႏွလုံးသြင္းလိုက္ပါ။ သနားတတ္တာ၊ အားနာတာ၊ ယုံလြယ္တာ အရင္းခံနဲ႔ ဘုန္းႀကီး ေတာင္ အေမရိက ကို ေရာက္ၿပီးမွ ဇာတ္တူသား စားမိလို႔ ‘နိဗၺာနႆ ပစၥေယာ ေဟာတု’ လုပ္ လိုက္ရတာ ေလးႀကိမ္ ႀကဳံဖူးတယ္။ ဘုန္းႀကီး သာ မကပါဘူး။ ဘုန္းႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ား ဟို .. ဗမာျပည္မွာ မုဒိမ္းက်င့္ခံရတဲ့ မိန္းကေလး အခ်ဳိ႕ ရွက္လို႔ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြကို ဖြင့္မေျပာရဲသလို က်ိတ္ခံေနလိုက္ ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အေတြ႕အႀကဳံနဲ႔ ေႂကြးျပန္ မရသူေတြကို ကိုယ္ခ်င္း စာပါတယ္။
ဘုရားေဟာ
ဣဏသုတ္ (အံ ၂၊ ၃ဝ၉)မွာ ေႂကြးယူရသူရဲ႕ ဆင္းရဲ ၆-မ်ဳိး ေဟာၾကားပါတယ္။ ဆင္းရဲတာ၊ ဆင္းရဲ လို႔ အေႂကြးယူရတာ၊ အရင္းကို မေပးႏိုင္ေသးလွ်င္ အတိုးေပးပါမယ္ လို႔ ကတိေပးထားရတာ၊ ေႂကြးရွင္က အတိုးကို ေတာင္းတာ၊ ျပန္မေပးႏိုင္လို႔ သူ႔ေနာက္ကို ေႂကြးရွင္ လိုက္ခံရတာ၊ ဖမ္းခံရတာ။
ဒါေတြက အေႂကြးယူသူ တို႔ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္မွာ ႀကဳံရမယ့္ ဆင္းရဲ ဒုက ၡအေၾကာင္း အႁမြက္မွ်ေပါ့။ တမလြန္မွာ လည္း ..
ေသာ ပါပကေမၼာ ဒုေမၼေဓာ၊ ဇာနံ ဒုကၠဋ မတၱေနာ။
ေယာနိ မညတရံ ဂႏ႖ာ၊ နိရေယ ဝါပိ ဗဇၥ်တိ။
မေကာင္းသျဖင့္ ျပဳထားသည့္ မိမိ ၏ အကုသိုလ္ကို တစ္ေရးေရး ေတြး၍ သိေနေသာ သဒၶါ ဓန စသည္ မဲ့မြဲ ထိုလူဆင္းရဲသည္ တိရစၧာန္ ဘဝသို႔ ေရာက္၍ ျဖစ္ေစ ငရဲဘဝ၌ ျဖစ္ေစ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံရ၏။
ႀကဳံဖူးမွ သိ
ခပ္ ငယ္ငယ္က ပါရာဇိကဏ္ ပါဠိေတာ္မွာ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေယာက်္ား ဘဝကေန မိန္းမဘဝ ေျပာင္းသြားလို႔ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းအမ်ဳိးသမီး) ေက်ာင္းကို ပို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ ေဖာ္ျပခ်က္ကို ေတြ႕ရေတာ့ ဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ ရဟန္း အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ ဟန္က်ပါ့မလားလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။
အခုေတာ့ ကမၻာ့သတင္း မီဒီယာေတြမွာ ေဆးပညာနဲ႔ အသိအမွတ္ ျပဳႏိုင္တဲ့ အလားတူ ျဖစ္ရပ္ မ်ဳိးေတြ ကို ျမင္ေတြ႕ရတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို အေတာ္ ေၾကာင္ခဲ့တာပဲ ဆိုၿပီး ၿပဳံးမိတယ္။ ေႂကြးယူသူ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ကိုယ္ေတြ႕ အဲဒီလို ထူးဆန္းျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကို မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ ..
ငညဳိ႕အေႂကြး
ျမန္မာႏွစ္ ၁၂၇၀-၁၂၈၀ ကာလ အတြင္းက ေတာင္တြင္းႀကီး အေနာက္ေျမာက္ ၁၀-မိုင္ေလာက္ အေ၀းမွာ ရွိတဲ့ ေခ်ာင္း႐ိုး ႐ြာမွာ ကြမ္းထမ္းၿပီး ေရာင္းတဲ့ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ ငညဳိ နဲ႔ ဘဆိုင္ လို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
တစ္ေန႔ ဘဆိုင္ ဟာ ဆန္ကုန္ေနလို႔ ငညဳိ႕ ဆီက ဆန္တစ္စလယ္ ေခ်းၿပီး ခ်က္ စားရတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေႂကြး ျပန္မဆပ္ရေသးခင္ ဘဆိုင္ ပိုးထိ (ေႁမြကိုက္ခံရ)လို႔ ေသဆုံးတယ္။ ဘဆိုင္ ဟာ ငညဳိ႕ အိမ္မွာ တိုက္ၾကက္ လာျဖစ္ၿပီး ငညဳိ႕ကို သုံးႀကိမ္ထိ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ ၄-ႀကိမ္ေျမာက္မွာ မႏိုင္တဲ့ အခါ ငညဳိ သတ္စားတာကို ခံရတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ငညဳိ ရဲ႕ ႏြားမႀကီးက ၾကက္ကေလးကို လာနမ္း သြားသတဲ့။ ၾကက္ကေလး ေသေတာ့ အဲဒီ ႏြားမႀကီးဆီမွာ သေႏၶေနၿပီး ႏြားမေလး အျဖစ္ လာေမြးတယ္။ အဲဒီ ႏြားမေလး အတန္ငယ္ ႀကီးတဲ့အခါ ငညဳိ နဲ႔ မိတ္ ေဆြေတြ အဲဒီ ႏြားမေလးကို သတ္စားၾကတယ္။ အမဲ ကို လွီးဖ်က္ေနတုန္း ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕က စာေရးႀကီး နဲ႔ စာေရးကေတာ္ ေရာက္လာၿပီး စာေရး ကေတာ္က အလြန္ သနားက႐ုဏာ ျဖစ္သြားၿပီး “ငါ့ႏြားသာဆို သတ္မစားရက္ပါဘူး၊ ေသရင္ေတာင္ ေျမႁမႈပ္ၿပီး သၿဂႋဳဟ္မွာ”လို႔ ေျပာသတဲ့။
ေနာက္ေတာ့ စာေရးကေတာ္မွာ သားေလး တစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ ၇-ႏွစ္ေလာက္ထိ စကား မေျပာဘူး။ စကားေျပာေတာ့ “ငညဳိ ဆန္တစ္စလယ္” လို႔ စေျပာသတဲ့။ ေနာက္ ဖခင္ က အေႂကြးကို ဆပ္ေပးပါ့မယ္ဆိုေတာ့မွ သားျဖစ္သူက ေခ်ာင္း႐ိုး႐ြာ ငညဳိ႕ဆီ အေရာက္ ေခၚသြားၿပီး အားလုံးကို ေျပာျပသတဲ့။ ငညဳိ (ထိုအခ်ိန္ ဦးညဳိ) လည္း သူ႔ လုပ္ရပ္ေတြ အတြက္ အလြန္ ေနာင္တ ရသြားသတဲ့။
(ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္ႀကီး၊ စာ-၃၀၉ မွာ အေသးစိတ္ ႐ႈပါ)။
Credit:အရွင္ေကလာသ
Source
No comments:
Post a Comment