ေလာက၌ ျဖစ္ေပၚသမွ်ေသာ အရာမ်ားသည္ အေၾကာင္းမရွိပဲ ျဖစ္လာၾကသည္ မဟုတ္ ။ သက္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္း မ်ားေၾကာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ထို အက်ိဳးမ်ားသည္လည္း တဖန္ အေၾကာင္း အျဖစ္သို႔ ေရာက္ျပန္ကာ တစ္ၿခား အက်ိဳးတစ္ခုကို ျဖစ္ေပၚေစျပန္သည္။
ဤနည္းျဖင့္ ေလာကႀကီးသည္ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ သဘာဝႀကီးမွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ပါဠိဘာသာ "ကမၼ" ကို ျမန္မာဘာသာျဖင့္ "ကံ" ဟုေခၚသည္။ "အလုပ္" ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။
ကမၼ=ကံ=အလုပ္၊ ဤစကား သံုးလံုး အဓိပၸာယ္ အတူတူျဖစ္သည္။
အလုပ္ ဆိုသည္မွာ-
ကိုယ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အလုပ္=ကာယကံ၊
ႏႈတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အလုပ္=ဝစီကံ၊
စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အလုပ္=မေနာကံ
ဟု အလုပ္ ၃ မ်ိဳး ရွိ၏။ ကံ ၃ ပါး ဟုလည္း ေခၚ၏။
ကာယကံ ကိုယ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ အလုပ္ ( ကာယကံ ) ဆိုသည္မွာ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို တုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ျခင္း၊ လက္သီးျဖင့္ ထိုးျခင္း၊ လဲေနသူ တစ္ဦးကို ထူေပးျခင္း၊ တစ္စံု တစ္ခု မ,ခ်ီေနသည္ကို ကူညီ မ,ခ်ီ ေပးျခင္းမ်ိဳးကို ေခၚသည္။
ဝစီကံ ႏႈတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အလုပ္ ( ဝစီကံ ) ဆိုသည္မွာ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို ဆဲဆိုျခင္း၊ "႐ိုက္လိုက္" ဟု ခိုင္းျခင္း၊ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို ခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုျခင္း၊ "ကူညီလိုက္ပါ" ဟု ခိုင္းျခင္းမ်ိဳးကုိ ေခၚသည္။
မေနာကံ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သည့္ အလုပ္ ( မေနာကံ ) ဆိုသည္မွာ တစ္စံု တစ္ေယာက္ကို ႐ိုက္ရန္ ႀကံစည္ျခင္း၊ သူ႕ပစၥည္းကို ခိုးရန္ ႀကံစည္ျခင္း၊ တစ္စံု တစ္ေယာက္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ျခင္း၊ သူ တစ္ပါးကို ကူညီရန္၊ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းရန္ ႀကံစည္ေနျခင္းမ်ိဳးကို ေခၚသည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ တက္ၾကြစိတ္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ တို႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း ျပဳလုပ္တိုင္း ကံ မျဖစ္ေပ၊ ကံ အရာ မေျမာက္ေပ။ အေကာင္း အဆိုး ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုခုျဖင့္ တက္ၾကြ ထက္သန္ေသာ စိတ္ ဦးေဆာင္လ်က္ ျပဳလုပ္မွသာ "ကံ အရာေျမာက္၍" ကံ ဟု ေခၚသည္။
ကံ မေျမာက္ေသာ အလုပ္မ်ား
တစ္ခ်ိဳ႕ အလုပ္မ်ားကို အေကာင္း အဆိုး ရည္ရြယ္ခ်က္ အထူးတစ္လည္ မပါ၊ တက္ၾကြ ထက္သန္ေသာ စိတ္ လည္း မရွိပဲ မထင္ရွားေသာ စိတ္ ေစတနာျဖင့္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ အတိုင္း လုပ္ၾက၏။ အလုပ္ျဖစ္ေျမာက္ေစေသာ ေစတနာ အလြန္အားေသးလွ သျဖင့္ သူ႕အလိုအေလ်ာက္ လုပ္သြားမိသည္ဟုပင္ မွတ္ထင္ၾကရ၏။
ယင္း အလုပ္မ်ားမွာ သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ထိုင္ျခင္း၊ ထျခင္း၊ ေလ်ာင္းျခင္း စေသာ အလုပ္မ်ိဳး၊ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာျခင္း စေသာ အလုပ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အလုပ္မ်ိဳးသည္ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး တစ္စံု တစ္ရာ ျဖစ္ေပၚ ေစေသာ ကံမ်ား မဟုတ္ၾကေပ။ ကံ အရာေျမာက္ေသာ အလုပ္မ်ား မဟုတ္ၾကေပ။
အခ်ဳပ္ ဆိုရလွ်င္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ကြ တက္ၾကြ ထက္သန္ေသာ စိတ္ ဦးေဆာင္လ်က္ ျပဳလုပ္ေသာ အလုပ္သည္ ကံေျမာက္၍ မသိသာ မထင္ရွားေသာ သာမန္ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ အလုပ္သည္ ကံ မေျမာက္ေပ။
ေစတနာသည္ ကံ
ယင္း တက္ၾကြ ထက္သန္ေသာ စိတ္ကို ေစတနာ ဟု ေခၚသည္။ ဤ တက္ၾကြသည့္ စိတ္ သေဘာေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္မိ၏။ ႏႈတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုမိ၏။ စိတ္ျဖင့္ ႀကံစည္ေတြးေတာ ဆင္ျခင္မိ၏။
ယင္း တက္ၾကြထက္သန္ေသာ စိတ္သေဘာ ေစတနာသည္ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေပၚျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း အေျခခံ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေစတနာ ( တက္ၾကြေသာ စိတ္သေဘာ ) ကို "ကံ" ဟု ျမတ္စြာဘုရားက နာမည္ တပ္ေတာ္မူ၏။
အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳး ေလာက၌ ျဖစ္ေပၚသမွ်ေသာ အရာမ်ားသည္ အေၾကာင္း မရွိပဲ ျဖစ္လာၾကသည္ မ ဟုတ္။ သက္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာ
အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ထို အက်ိဳးမ်ားသည္လည္း တစ္ဖန္ အေၾကာင္း အျဖစ္သို႔ ေရာက္ျပန္ကာ တစ္ၿခား အက်ိဳးတစ္ခုကို ျဖစ္ေပၚေစျပန္သည္။
ဤနည္းျဖင့္ ေလာကႀကီးသည္ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္ သဘာဝႀကီးမွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
သူေတာ္ေကာင္းသည္ တရား နာလိုစိတ္ေၾကာင့္ တရားနာ၏။ တရားနာျခင္းေၾကာင့္ တရား အားထုတ္လို စိတ္ ျဖစ္ေပၚ၏။ တရား အားထုတ္လိုစိတ္ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္၏။ တရားအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ တရားကို သိေသာ ဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚ၏။
ဤအရာ၌ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ေအာက္ပါအတို္င္း ေၾကာင္းက်ိဳး ကြင္းဆက္ သဘာဝကို ေတြ႕ရ၏။
အေၾကာင္း
၁။ တရားနာလိုစိတ္ေၾကာင့္
၂။ တရားနာလိုျခင္းေၾကာင့္
၃။ တရား အားထုတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္
၄။ တရား အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္....
အက်ိဳး
တရားနာျခင္း ျဖစ္၏။
တရားအားထုတ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္၏။
တရား အားထုတ္ျခင္း ျဖစ္၏။
တရားကို သိေသာဉာဏ္ ျဖစ္၏။
(က) တရားနာလိုစိတ္ ၌ ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွ င့္တစ္ကြ တက္ၾကြေသာ စိတ္သေဘာ ( ေစတနာ ) ပါဝင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကံ ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ တရား နာလိုစိတ္သည္ ကံ=အလုပ္=အေၾကာင္း။
(ခ) ဤ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တရားနာျခင္း အက်ိဳး ျဖစ္ေပၚ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္း တရားနာျခင္းသည္ တရား နာလိုစိတ္ ဟူေသာ အေၾကာင္း၏ အက်ိဳး ( ကံ ၏ အက်ိဳး၊ အလုပ္၏ အက်ိဳး ) ျဖစ္၏။
တစ္ဖန္-
(က) တရားနာျခင္းသည္လည္း ( ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေစတနာ ပါေသာေၾကာင့္ ) ကံ=အလုပ္=အေၾကာင္း ျဖစ္ျပန္၏။
(ခ) ယင္း တရားနာျခင္း ဟူေသာ အလုပ္=အေၾကာင္းေၾကာင့္ တရား အားထုတ္လိုစိတ္ ဟူေသာ အက်ိဳးျဖစ္ေပၚျပန္သည္။ ( ကံ ၏ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္း၏ အက်ိဳး။ )
ဤနည္းအတိုင္း တရားအားထုတ္လိုစိတ္ (ကံ) ႏွင့္ တရားအားထုတ္ျခင္း (အက်ိဳး)၊ တရားအားထုတ္ျခင္း (ကံ=အလုပ္) ႏွင့္ တရားသိျခင္း ( အက်ိဳး ) ျဖစ္ေပၚလာပံုတို႔ကို ဆက္စပ္ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ကံ=အလုပ္ ဆိုသည္မွာ အေၾကာင္း ျဖစ္၍ ယင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အက်ိဳး ျဖစ္ေပၚရသည္ကို သေဘာေပါက္ႏိုင္၏။
ဤသေဘာကို နားလည္လွ်င္ ကံ ဆိုသည္မွာ အလုပ္=အေၾကာင္းဟု လည္းေကာင္း၊ ကံ ၏ အက်ိဳး ဆို သည္ မွာ အလုပ္ေၾကာင့္ ရရွိေသာ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးဟု လည္းေကာင္း နားလည္ပါလိမ့္မည္။
ပို၍ ရွင္းေအာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေရးရလွ်င္-
ကံ ဆိုသည္မွာ အလုပ္၊ အလုပ္ ဆိုသည္မွာ အေၾကာင္းတရား၊ အေၾကာင္းဆိုလွ်င္ ေလ်ာ္ရာ အက်ိဳး ကို ျဖစ္ေပၚေစရ၏။
၁။ ေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တက္ၾကြေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္လွ်င္ ေကာင္းေသာ အလုပ္၊ ေကာင္းေသာ ကံ ( ကုသိုလ္ကံ ) ၊ ေကာင္းေသာ အေၾကာင္း။
၂။ မေကာင္းေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တက္ၾကြေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္လွ်င္ မေကာင္းေသာ အလုပ္၊ မေကာင္းေသာကံ ( အကုသိုလ္ကံ )၊ မေကာင္းေသာ အေၾကာင္း။
ကံ ၏ အက်ိဳးေပးခ်ိန္
ကံသည္-
ယခု ဘဝမွာ ျပဳလုပ္ေသာ အလုပ္ ( ကံ ) ေၾကာင့္ ယခု ဘဝမွာပင္ အက်ိဳးရေစေသာ ကံ၊
ယခု ဘဝမွာ ျပဳလုပ္ေသာ္လည္း ယခု ဘဝ၌ အက်ိဳးေပးရန္ အေၾကာင္း မညီညြတ္၍ ေသၿပီးေနာက္ တစ္ ခ်ိန္ခ်ိန္ မွာ အက်ိဳးရေစေသာ ကံ၊
ယခုဘဝ မတိုင္မီက အေၾကာင္း ( ကံ ) ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုစဥ္က အက်ိဳး ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္း မညီညြတ္ ခဲ့၍ ယခု ဘဝမွာမွ အက်ိဳးရေစေသာ ကံ ဟု ၃ မ်ိဳး ရွိ၏။
ပစၥဳပၸန္ကံ ဤ ကံ ၃ မ်ိဳး အနက္ အမွတ္ ၁ ကံမွာ လက္ငင္း အက်ိဳးရေသာ ပစၥဳပၸန္ကံ ျဖစ္၏။
ဤစာအုပ္ ငါးပါးသီလ အခန္း၌ ျပခဲ့ေသာ ရဟန္းေတာ္ကို ေခြးမ်ားျဖင့္ တုိက္သည့္ ေကာဏ မုဆိုး၏ ကံမ်ိဳးတည္း။
အတိတ္ကံ အမွတ္ ၂ ကံႏွင့္ အမွတ္ ၃ ကံမွာမူ ဘဝ တစ္ခုတြင္ အလုပ္ ( ကံ ) ကို လုပ္ခဲ့၍ ေနာက္ဘဝ တစ္ခုမွသာ အက်ိဳးကို ျဖစ္ေပၚေစေသာ ကံမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ၾက၏။ သေဘာအားျဖင့္ အတူတူသာ ျဖစ္၏။
အက်ိဳးျဖစ္ေပၚရာ ဘဝမွ ေရွ႕ျဖစ္ေသာ ဘဝ၌ အေၾကာင္း ( ကံ ) ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အတိတ္ကံမ်ားဟု ေခၚရ၏။ ေရွ႕ ဒုစ႐ိုက္ခန္း၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆိုမႈေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမ်ား၌ ျပည့္တန္ဆာခ်ည္း ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ရေသာ အမၸပါလီ၏ ကံႏွင့္ သူေတာ္စင္ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို ကုန္းတိုက္ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဝက္ လူ ၿပိတၱာ ျဖစ္ရေသာ ဓမၼကထိက ၏ ကံမ်ိဳးတည္း။
သတိျပဳစရာ တခ်ိဳ႕က ကံဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ အတိတ္ဘဝက ျပဳခဲ့သည့္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဟုသာ ထင္မွတ္ ၾက၏။ ယခု လက္ငင္း ဘဝ၌ အေကာင္းအဆိုး ရည္ရြယ္ခ်က္ ထမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တက္တက္ၾကြၾကြ ျပဳလုပ္ေနၾကသည့္ အလုပ္အားလံုး ကံေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကေၾကာင္း သတိမထားမိၾကေပ။
ထိုသူတို႔ အတြက္ ကံ ဆိုသည္မွာ အတိတ္ ဘဝက ျပဳခဲ့သည့္ အလုပ္ျဖစ္၍ လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျပဳျပင္ ၍ မရေသာ အလုပ္ႀကီး သဖြယ္ ျဖစ္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အတိတ္ဘဝက ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကုသိုလ္ကံ အကု သိုလ္ကံ စီမံသည့္အတိုင္း လည္စင္း၍ ခံရမလိုလို အသိမွားေနတတ္ၾက၏။
ထိုသို႔ ယူဆလွ်င္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိ = ( ေရွ႕ဘဝက ျပဳခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတရားကသာ ယခုဘဝ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲကို အၿပီးအစီး ပံုစံုခ်လ်က္ ဆံုးျဖတ္ေပးထားသည္ ဟူေသာ အယူမွား ) ျဖစ္၏။
စင္စစ္မူ အင္အား မႀကီးလွေသာ အတိတ္ ကံမ်ားကို အင္အားႀကီးမား၍ ထက္ျမက္လွေသာ ပစၥဳပၸန္ကံ၊ ပစၥဳပၸန္ဉာဏ္၊ ပစၥဳပၸန္ ဝီရိယတို႔က ျပဳျပင္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း သာဓက မ်ားစြာ ရွိ႐ံုမွ်မက သဘာဝလည္း က်လွပါသည္။
ပစၥဳပၸန္ ကံ ဉာဏ္ ဝီရိယကိုသာအားကိုး သတၱဝါတိုင္း အတိတ္ဘဝ ခရီးရွည္ႀကီး ေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္ ျဖစ္ရာ သတၱဝါတိုင္းအတိတ္ ကံေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾက၏။ သို႔ေသာ္ ကုသိုလ္ ကံေတြလား၊ အကုသိုလ္ ကံေတြလား မသိႏိုင္ၾက။ အားႀကီးသည့္ ကံေတြလား၊ အားေသးသည့္ ကံေတြလား မသိႏိုင္ၾက။
သတၱဝါတို႔၏ အတိတ္ကံ အတိတ္ အလုပ္ေတြကို သိႏိုင္သူမွာ ျမတ္စြာဘုရား တပါးတည္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔၏ အတိတ္မွ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို မိမိတို႔ သိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ ထိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ (ကံ) တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို ခံယူၾကရ၏။
အလုပ္ေကာင္း (ကုသိုလ္ကံ) ကို ျပဳလုပ္ခဲ့မိလွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးေတြကို ခံစားၾကရ၏။ အလုပ္ဆိုး (အကုသိုလ္ကံ) ကို ျပဳလုပ္ခဲ့မိလွ်င္ ဆိုးက်ိဳးေတြကို ခံစားၾကရ၏။ အေၾကာင္း (ကံ) ဆိုးလွ်င္ အက်ိဳးလည္း ဆိုး၏။ အေၾကာင္းႀကီးမား အားေကာင္းလွ်င္ အက်ိဳးႀကီးမား၍ အေၾကာင္း အားေသးလွ်င္ အက်ိဳးလည္း အားေသး၏။
မွန္ကန္ေသာ သေဘာထား သို႔ေသာ္ အတိတ္က လုပ္ခဲ့ေသာ အလုပ္ (ကံ) မ်ား ဆိုးသည္ ေကာင္းသည္ကိုလည္း မသိႏိုင္ၾက။ ႀကီးသည္ ေသးသည္ကိုလည္း မသိႏိုင္ၾက။
သို႔ျဖစ္၍ မသိႏိုင္ေသာ အတိတ္္ကံ ကို အားကိုး အားထားလည္း မျပဳ၊ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ မႈလည္း မရွိပဲ မိမိပိုင္ေသာ ယခု ေလာေလာဆယ္ ပစၥဳပၸန္ အခ်ိန္ကေလးမွာသာ အျပစ္ အကင္းဆံုး အေကာင္းဆံုး ပစၥဳပၸန္ ကံေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဉာဏ္ ဝီရိယႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္သာ မွန္ကန္ေသာ သေဘာထား၊ မွန္ကန္ေသာ လမ္းစဥ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
Credit _တိပိဋကျမန္မာျပန္
No comments:
Post a Comment